Rozdział XVII / W zakątkach pamięci [5]

Lasy od wieków były wspaniałym miejscem dla pochówków, które swoim ofiarom szykowali najrozmaitsi mordercy. Nikt przecież nie zaglądał do zawalonego kamieniami i gałązkami kurhanu pod starą sosną; nikt – nawet najznamienitszy agent – nie zapędzał się w ciemny, nieprzenikniony gąszcz, przepełniony po same korony czyjąś krwią.

Z tych właśnie powodów pewien drobny rzezimieszek imieniem Havar postanowił wykorzystać las do własnego celu. Oddalony od terenów mieszkalnych bór wydał mu się doskonałym miejscem na ukrycie skradzionego w pobliskim mieście złota. Znajdował się na granicy Rivenu i Ostii, dwóch największych państw dzisiejszego świata, poszarpanych wojnami, lecz ze strażą – jak na ironię – wyjątkowo pamiętliwą i zajmującą się tak mało istotnymi sprawami jak kradzieże złoconej zastawy z domu burmistrza.

Havar wyruszył wieczorem, gdy zapadł zmierzch. Wkraczając w granice lasu, dziwnie cichego, w dłoni kurczowo trzymał lniany wór wypełniony świeżo zdobytym skarbem. Druga ręka była wolna, lecz gotowa w każdej chwili chwycić za rzeźnicki nóż, skrycie chowany w prowizorycznej skórzanej pochwie pod tuniką. Ostatnimi czasy do jego uszu docierały bardzo niepokojące wieści o zjawiskach, jak to astronomowie mówili, paranormalnych.

Młodzieniec należał do osób odważnych, dlatego też początkowe strugi gorącego powietrza, które co kilka minut omiatały jego twarz, nie przywiodły mu na myśl żadnych demonów z wiejskich bajań. Pierwsze ciało, które mijał, również nie wzbudziło jego strachu – ktoś podobny jemu po prostu nieźle nabroił i porzucił blondwłose dziewczę pośród kłujących krzewin. Z początku zrobiło mu się żal ślicznej twarzyczki, miał nawet zamiar podejść i sprawdzić, czy może da się ją uratować, jednak zaniechał wszystkich tych czynów i po prostu szedł dalej. Obojętność wymalowana na jego twarzy trwała nienaruszona.

Jednak gdy kilkadziesiąt metrów dalej dojrzał drugie ciało, tym razem zdecydowanie należące do mężczyzny, począł się zastanawiać nad sensem pozostawiania świeżych śladów w pobliżu miasta. Jasne gwiazdy oświetliły młodziutką twarz mężczyzny, całkiem przystojną, lecz wykrzywioną w grymasie bólu. Rzezimieszek szybko oddalił się od miejsca zbrodni, nie zauważając szybkiego oddechu młodzieńca i jego nogi, przytrzaśniętej zwalonym i nieco zwęglonym drzewem.

Kolejną ofiarą była kobieta, a raczej dziewczyna – całkiem zgrabna, choć uda miała aż nazbyt kształtne. Jednak niesamowicie raził jej wygląd, a Havarowi tylko jedno słowo przychodziło na myśl: zmasakrowana. Calutka twarz umazana krwią, poszarpana, jasna suknia, zlepione włosy i półprzymknięte, nieobecne oczy. Młodzieniec był pewien, że dziewczę żyje. Ale po raz kolejny postanowił przyodziać na siebie maskę nieczułości i ruszył dalej, choć jego serce zaczynało trzepotać ze strachu.

Niewiele dalej, może dziesięć-piętnaście metrów od dziewczyny, spoczywało na siedząco ciało dorosłego mężczyzny wspartego o pień drzewa. Jego włosy były ciemne, a bardzo nieliczne siwe kosmyka dodawały mu powagi. Powagi? Zaraz… Przecież on był martwy. Havar zrobił kilka kroków w stronę człowieka i poczuł, jak serce mu staje, gdy jego oczy spotkały się z brązem tęczówek napotkanego.

- Bogowie… – wyszeptał, zasłaniając twarz wolną ręką. Co z tego, że był agnostykiem? Kogoś musiał wezwać na pomoc. – Co tu się stało!?

Zapewne jego zdziwienie osiągnęłoby stopień jeszcze wyższy, gdyby zdążył w porę odwrócić się w tył. Zamiast tego stał się jednocześnie przypadkową ofiarą i tarczą. Ułamek sekundy później, rozszerzywszy oczy w akcie bezbrzeżnego przerażenia, runął przygwożdżony do ziemi ogromnym łapskiem. I wyzionął ostatni dech.

Ale sakwa przepełniona złotem była jego własnością do samej śmierci. Można by nawet rzec, że umarł jako bogacz, i to śmiercią bohaterską.

*

Oczy Reynevana zalśniły dziwnie.

Nie zważał na łapę, która opadła przed chwilą centymetry od niego, zgniatając śmiesznego w swoim rozbieganiu chudego człowieczka.

Patrzył przed siebie. Prosto. Ze zdziwieniem.

Bo rozpoznał wiszącego w paszczy smoka elfa. Rozpoznał i zdumiał się nad tym, że zwykle nieszczęśliwa mina zielonookiego zamieniła się w zaciętą. Że ów myślał, do tego intensywnie. I że to właśnie on nie tak dawno uratował mu życie, zabierając z drogi.

A szok był tak głęboki, że Reynevan aż zemdlał. I nie zobaczył pierwszego i ostatniego zarazem popisu sztuk magicznych w wykonaniu niepozornego elfa.

*

Bo wówczas Theo przypomniał sobie, co ojciec mu opowiadał o smokach. Kilka słów, zbitych w jedno zdanie, które na pozór nie posiadało żadnego sensu. Teraz miał kilka sekund, aby ratować swoje życie.

 Ich tchnienie wyzwala moc.

Z początku nie miał pojęcia, czym są tchnienie i moc. Nie miał pojęcia, jak wykorzystać swoją wiedzę, a zdenerwowanie pomieszane z przerażeniem sprawiało, że nie mógł się skupić. W głowie wciąż wojowały ze sobą myśli, a jedyne, co zdołał z siebie wydobyć, to bojaźliwy – aczkolwiek mentalny – okrzyk: „Co robić!?”.

A potem go olśniło – dosłownie i w przenośni.

Rozległy błysk oślepił smoka, który właśnie gotował się do kolejnego ataku. Jasna, przenikliwa zieleń rozjaśniła mrok nocy, a potwór gwałtownie cofnął łeb, uderzając ogonem o pobliskie drzewo. Theo spoglądał z przerażeniem na swoje dłonie, czując w nich wprawiające go w zdumienie mrowienie. Światło powoli gasło, pozostawiając elfa samego, tylko z tym przerażającą poczwarą, czworonogą maszyną do zabijania…

Instynkt zaczął działać jeszcze lepiej, Theo jakby z wyprzedzeniem wiedział, co zrobi smok i co on sam ma zrobić. Zacisnął dłonie w pięści i cofnął się o krok, a blask w jego oczach pojawił się nagle i z siłą. Zieleń znów rozbłysła, twarz elfa – do tej pory przestraszona – przybrała wyraz dzikiego zadowolenia, nieokiełzanego szaleństwa. Kąciki jego ust uniosły się w górę, a głowa została opuszczona na krótki moment w dół. Światło znów zaczęło się jarzyć.

Najpierw powoli, delikatnie, jakby niepewnie. Z każdą sekundą zwiększało swój zasięg i drgającym ruchem oświetlało coraz to większy obszar. Potwór przez moment usiłował się cofnąć, ale nagle z jego piersi wyrwał się głośny ryk, brzęczący w uszach i obezwładniający. Przetoczył się lasem, rozniósł wysoko ponad korony drzew i obudził nieboszczyków. Ale Theo nie złamał.

- Dalej, paskudo! – ryknął elf z wyraźną satysfakcją, wyciągając przed siebie rękę. Blask przebiegł wzdłuż jego ciała jak impuls, po czym skumulował na samym środku dłoni w coś na kształt niematerialnej kuli.

I co teraz? Co mam zrobić?...

Chciał pchnąć ją przed siebie siłą woli – nie zadziałało. Symulowany rzut też w niczym nie pomógł. Theo zaczynał wątpić. A smok to wyczuł.

Szarża była krótka, ale skutecznie pozbawiła elfa przewagi. Zwalony z nóg nie mógł wiele zdziałać, a krzyk uwiązł mu w gardle, gdy plecy obiły się o twardą ziemię. Przez długi, przerażający moment nie mógł oddychać, ucisk w płucach wzmagany był dodatkowo wskutek nacisku smoczej łapy. Chrupnęło żebro.

Elf ujrzał tuż przed swoimi oczyma gwiazdę, która prześwitywała ponad lasem. Uśmiechnął się lekko do swoich myśli, rozumiejąc, że to koniec. I nagle przed jego oczami stanęła ona. Malena.

*

- Hej, czekaj! – krzyczała przez śmiech, biegnąc przez ogromne połacie pola przepełnionego dorodnymi kłosami zboża; może pszenicy? Trzymała za poły swojej wiejskiej sukienki, a w jej niebieskich oczach igrały radosne ogniki. Rozpuszczone blond włosy falowały na wietrze – tak gęstych i zadbanych loków nie powstydziłaby się żadna królowa.

- Przecież ci nie ucieknę – zapewnił wówczas Theo, odwracając się i podpierając boki dłońmi. – Chodź prędko. Pokażę ci coś…

*

Elf, niespodziewanie dla samego siebie, chwycił obiema dłońmi za łapsko smoka, które coraz silniej napierało na jego pierś.

- Zos…zostaw – wyszeptał z trudem, krzywiąc twarz. Krew szumiała mu w uszach.

Co z tą magią? Znowu zawiodła? Zawsze tak bardzo nienawidził magów i cieszył się, gdy znikli z powierzchni świata. Nienawidził wojen. Nienawidził wszystkiego, co mogło zawieść, bo nie miało uczuć. Po prawdzie nienawidził bardzo wielu rzeczy, ale nigdy o tym nie mówił.

I nagle złamany obojczyk dał o sobie znać, a cała siła, jaką Theo włożył w odparcie smoka, odeszła. Okropne kłucie pozbawiło go zmysłów, jednak smok cofnął łapę i gwałtownie obrócił pysk, rozszerzając nozdrza. Księżyce na jego płaskim czole błysnęły.

*

Zatrzymali się tuż przy ogromnym, wyrośniętym dębie. Malena, wciąż z uśmiechem, pchnęła lekko Theo w stronę pnia, mierząc go rozigranym wzrokiem. Elf wpatrywał się w nią niemal z ubóstwieniem, rozpostarłszy ręce.

- Pójdź w me ramiona! – rzekł z imitowaną powagą, doskonale naśladując ówczesnych rycerzy, i roześmiał się ponownie.

Kobieta bez zastanowienia wtuliła policzek w jego pierś, przejeżdżając palcem po obojczyku, widocznym pod rozpiętą lnianą koszulą.

- No to teraz ci powiem, panienko – mruknął Theo z zadowoleniem, splótłszy ręce na plecach dziewczęcia – że nic więcej mi do szczęście nie potrzeba.

*

Smok stanął na tylnich łapach, a elf odruchowo cofnął się, z trudem powracając do pozycji siedzącej. Podparł się zdrową ręką o ziemię, a jego wzrok powędrował za oczami smoka, które błyszczały teraz intensywnie błękitnym płomieniem. Dłuższy moment zajęło mu oddzielenie resztek wspomnień od rzeczywistości. Potrząsnął głową i zmrużył oczy, chcąc wyostrzyć obraz, jaki się przed nim roztaczał.

Błękit. Mnóstwo błękitu. Jak niebo... ale to nie było niebo.

Długowłosy duch, zjawa, topielica z legend? Czym to było? Dlaczego smok słuchał bladej postaci o oczach jarzących się niebieskimi płomieniami? Co się działo...?

Postać uniosła dłoń. Po ułamku sekundy od jej ramienia przeszedł błysk, a na dłoni zarysował się półksiężyc. W tym samym momencie na czole smoka zalśniła połówka zaznaczonego tam symbolu. Theo zmarszczył brwi, ledwo panując nad swoją przytomnością. Czuł lekkość w stopach, zaś głowę miał jak z gliny. Ciężką, pustą, dziwną...

Potwór przestąpił krok przed siebie, a jego ślepia na moment złagodniały. Zmrużył je i niemalże z gracją wtulił łeb prosto w wyciągniętą dłoń postaci. Elf przez chwilę siedział, kontemplując tę scenę w całkowitym milczeniu i skupieniu. Powoli zaczynał rozumieć. Bardzo, bardzo wolno wszystkie fakty łączyły się w jego głowie w całość, nad wyraz zresztą zaskakującą.

Spróbował wstać. I to właśnie był jego błąd.

Smok nagle stanął na tylnych łapach, odrzucając postać do tyłu. Błękit zgasł, a w całkowitej ciemności wciąż lśniły tylko okropne, paciorkowate oczy. Głośny łomot świadczył o kolejnym złamanym drzewie, a seria ryków dowiodła złości smoka. Jego dzikość jakby eksplodowała z całą mocą. Theo upadł, nie miał sił. Potrzebował pomocy. A doskonale wiedział, że jej nie otrzyma. Zmrużył mocno oczy i zaparł się z całych sił. Mięśnie musiały go posłuchać!

*

- Malena... – zaczął Theo w zamyśleniu, bawiąc się włosami dziewczyny. – Wierzysz w przeznaczenie?

- A skąd! – odparła bez zastanowienia blondwłosa. – „Sami jesteśmy kowalami swego losu”. Tak mówią wszyscy ludzie, ale ja właściwie też tak uważam. Nie potrafię uwierzyć w to, że na przykład śmierć siostry była przeznaczona. To dla mnie nonsens.

- A ja wierzę – upierał się przy swoim elf. – My wszyscy wierzymy. Ja wierzę, że jesteśmy sobie przeznaczeni.

- Nie znałam cię od takiej romantycznej strony.

- To nie o to chodzi. – Theo podrapał się w potylicę, nie wiedząc jak ująć swoje myśli w słowa. – To nie kwestia przesądu, a raczej... jakiejś wiary, życiowych nauk. Elfy sądzą że to, co się z nimi dzieje, zostało gdzieś zapisane, długo przed tym, jak przyszliśmy na świat.

- Czyli co? Twoje przeznaczenie mówi, że będziemy żyć w chatce z dala od miasta i niewdzięczników? Tylko my, przyjaciele i natura? – zaśmiała się nieco ironicznie. A elf znów zagryzł wargi, czując dziwny niepokój w sercu.

*

Nie wiedział, kiedy dobiegł na skraj polany. Zatrzymał się kilka metrów od klifu i oddychał szybko, nieprzytomnie obserwując pełznącego w jego stronę smoka. Rozwinięte skrzydła miały straszyć i ostrzegać, ale na Theo już nic nie działało.

Wiatr przeczesał nieskoszone trawy, a pierwsza kropla deszczu spłynęła po policzku elfa. Pogoda bardzo lubiła dopisywać dramatycznym scenom. Czas dłużył się dziwnie, a uczucie pustki nie opuszczało zielonookiego. Co mu pozostało? Złamany obojczyk doskwierał, kłuł ostrym bólem, szarpał ciało przy najdrobniejszym ruchu. Co zrobi, gdy smok już przybędzie? Znów zda się na tę beznadziejną magię, która może zadziałać, ale pewnie zawiedzie.

- O, ironio – szepnął sam do siebie, czując przyjemną świeżość nocnego powietrza. – Nie tak dawno stałem na tym skalnym klifie, spoglądając w zupełnie inną stronę. Stałem dalej, na skałach i patrzyłem na wszystko, co było już spalone.

Stuknął palcami o udo, aż przeszedł go dziwny dreszcz. Uśmiechnął się smutno, czując ledwie kilka metrów odstępu od śmierci.

- Drzewa dziwnie szybko wzrosły na nowo – mówił. Czuł, jakby jego ciałem kierował ktoś obcy, jakby cudze myśli zastąpiły jego „niezawodną” intuicję. – Malena nie żyje, w sumie komu mam się wyżalić? Tobie, smoku?

Krótki cios prosto w czaszkę potwora został spotęgowany magią. Theo znów nie wierzył w to, co się działo. To było wprost nienormalne, irracjonalne, bezsensowne. Długo można by szukać synonimów dla podkreślenia dziwności tego zdarzenia, ale niepodważalne jest, że szarżujący smok zatrzymywany przez rannego elfa nie jest zjawiskiem codziennym.

Oboje walczący opadli na plecy, ale żaden nie mógł się podnieść. Teraz pozostawało tylko czekać na to, który pierwszy umrze od ran. A może znów przyjdzie tu znajoma, błękitna postać? Komu wtedy pomoże...?

Przeznaczenie na siłę chciało walczyć ze swoim odwiecznym przeciwnikiem, bliskim kuzynem brata ciotecznego, Losu. Złym Losem. W kręgach bytów niematerialnych Zły cieszył się mizerną popularnością, ale po ojcu odziedziczył spory zakres władzy. Biedne, zmęczone Przeznaczenie z trudem wdarło się do umysłu rannego i pokierowało nim w odpowiedni sposób. Podniosło zmęczone nogi tylko po to, by zgiąć je tuż przy cielsku smoka. Poruszyło ręką tylko po to, by dotknąć nią gładkiego brzucha potwora. A potem ułożyło palce w odpowiedni znak, wysłało sygnał, przekazało moc i... odeszło.

A zielone płomienie zdawały się zabijać smoka od środka.

Theo otworzył szeroko oczy i spojrzał w niebo. Tak strasznego dnia jeszcze w życiu nie przeżył. Ale może nie wszystko stracone?

Co na ten temat myślicie, gwiazdy?

Milczały. Ale on wstał, uśmiechnął się do siebie i począł powoli iść w stronę klifu. Chciał po raz ostatni ujrzeć dołujący krajobraz, a potem odejść z powrotem i odnaleźć przyjaciół. Śmierć jeszcze nie była mu pisana, w serce wstąpiła nadzieja, na twarz szerszy uśmiech, do oczu powrócił blask.

A potem smok po raz ostatni machnął ogonem, podcinając elfowi nogi. Obojczyk wbił się w płuco przy zderzeniu z ziemią, a impet przetoczył Theo dobry metr wprzód. Dosłownie kilka centymetrów za daleko.

O, ironio, pomyślał jeszcze nim pęd odebrał mu zmysły, skaranie boskie z tą moją głupotą.

Głuchy huk świadczył o tym, że elf dotarł na ziemię. I raczej się z niej nie podniesie.

*

Spodziewacie się, że ktoś uczcił elfa choćby jednym słowem? Że oddano mu hołd za zabicie smoka, że pochowano wśród królów i wojowników? Że pół świata roniło za nim rzewne łzy, a nieskalana niczym twarz wyrażała niezmącony spokój podczas gdy zamykali trumnę z jego ciałem?

Nie, moi mili. Nie było marszów żałobnych, mnóstwa ludzi w czarnych szatach ni wojska. Elf spoczął pośród krwi i czarnej ziemi opodal miejsca, w którym umarł. Grób wykopał własnymi dłońmi jego przyjaciel, wspomagany przez sztylet ostatniej kobiety, która miała szansę widzieć Theo żywego. On był słaby, miast łez po jego twarzy ciekła krew, która nie zdołała zakrzepnąć od ostatniego zranienia. Ona zaś nie bała się płakać. Czuła, jakby porzuciła coś za sobą i nie potrafiła powiedzieć, co. Theo poznał jej tajemnicę. Rozszyfrował ją. Ona tego nie chciała, ale teraz czuła, że gdyby był przy niej ktoś wiedzący, co ją trapi... byłoby łatwiej.

Theo umarł, niby tak po prostu. A pamięć po nim zaginęła, ród nie został przedłużony.

Przynajmniej tak zwykło się mówić.