Rozdział XIX

Dotarli bez słów do jaskini. Trudno powiedzieć, jak wpłynęło na to ich rozeznanie w terenie, a jak szczęście, ale raczej to drugie miało większy skutek. Byli przemarznięci i przemoknięci, a pochodni już nie posiadali. Nikt nie pamiętał, kto i kiedy ją zgubił – w całym zamieszaniu ten fakt wydawał się naprawdę mało istotny, ale teraz ogień był najpotrzebniejszą rzeczą. Wędrowcy przystawili wejście do pieczary głazem, by choć trochę zapobiec wyziębieniu się wnętrza. Mimo to było co najmniej lodowato, a katar cieknący z nosów zdawał się zamarzać na skórze twarzy. Ciemne ściany jaskini wyglądały nieprzyjemnie i obco, a w każdym kącie niewielkiego schronienia zdawało czaić się zło.

Maria dygotała. Nie otworzyła oczu przez całą drogę, nie poruszyła nawet powiekami. Za to jej usta bez przerwy mamrotały niezrozumiałe słowa, a oddech urywał się raz po raz. Były chwile, gdy  dziewczyna przestawała poruszać klatką piersiową na kilkanaście sekund, by potem wziąć haust mroźnego powietrza i na powrót oddychać płytko, lecz choć trochę miarowo.

Reynevan ułożył Marię na znalezionym we wnętrzu kocu, w który wcześniej owinięty był ranny Jofre. Starał się nie okazywać niepokoju, ale nawet na jego kamiennej twarzy raz na czas pojawiał się cień strachu. Najwyraźniej toczył sam ze sobą ciężką walkę, którą musiał wygrać. Wziął się więc w garść, zmobilizował i przyspieszył wszystkie swoje precyzyjne ruchy, opatrując porządnie dziewczynę. Idalia i książę chcieli mu pomóc, ale nie czuli się specjalnie przydatni. Widząc sprawnie działające ręce mężczyzny, jego biegle wiązane bandaże i ogromne wysiłki w nastawianiu złamanej kości – która, wbrew pozorom, prawie wcale nie przebiła skóry – woleli odsunąć się na bok i zacząć przygotowywać posłania w jednym z ciemniejszych, lecz mniej wilgotnych zakątków. Woda kapała cicho na podłogę przez szczeliny sklepienia, rozpryskując się i tworząc malutkie, niemal zamarzające kałuże.

Wędrowcy nawet nie mieli co marzyć o posiłku – Shemar i Ramón wciąż nie wrócili. Co gorsza – nie było nigdzie śladu Grellina i małej Leithe. Z początku nikt nie zwrócił na to uwagi, wszyscy bowiem skupili się na ratowaniu zdrowia Marii i potrzebowali czasu, by ochłonąć. W końcu jednak Idalia, podczas rozkładania własnego wełnianego płaszcza na ziemi, odważyła się trącić lekko księcia, a widząc jego pytający wzrok, przeszła do konkretów.

- Kiedy wychodziłam stąd, pokręcony reżyser i twoja siostra... – zaczęła niepewnie, obawiając się gdzieś w głębi duszy reakcji Jofre. – Byli tutaj. Teraz znikli, nie wiem, gdzie się udali. Nie mam pojęcia, gdzie są Shemar i Ramón. Wychodzi na to, że zostaliśmy całkowicie sami.

Książę przez dłuższy moment milczał. Nie miał pojęcia, co odpowiedzieć – z początku poetka sądziła, że wieść tak nim wstrząsnęła, ale... jego twarz pozostała niewzruszona, a oczy nie mówiły zupełnie nic. Idalia uniosła brwi i splotła zgrabnie ręce na piersi.

- Nie wierzę, że cię to nie obchodzi – powiedziała stanowczo.

- Właśnie... właśnie o to chodzi – szepnął skonsternowany Jofre, nie spuszczając wciąż wzroku. W brązowych tęczówkach przez ułamek sekundy mignęła bezradność. – Nie potrafię wzbudzić sobie jakiegokolwiek smutku z tego powodu – dodał już chłodno. – Ci ludzie byli dla mnie obcy.

- Obcy? – powtórzyła ze zdumieniem pomieszanym z naganą. Nie pojmowała toku myślenia tego człowieka. – Jofre, przecież tam była twoja siostra, a inni... uratowali ci życie...

- Nikt mi niczego nie uratował! – odciął się książę. – Poradziłbym sobie sam. Zresztą, gdyby nie jakże tajemniczy plan Ramóna, o którym nie mam bladego pojęcia, pewnie tak samo jak ty, ten cały Zawieja nie odnalazłby nas, a ja nie minąłbym się ze śmiercią o tyle, o! – Rozłożył na centymetr kciuk i palec wskazujący, prezentując dokładnie odległość, o której mówił.

- Wiesz co? – Idalia podparła się pod boki, mierząc rozmówcę szczerze oburzonym wzrokiem. – Nie sądziłam, że jesteś aż takim niewdzięcznikiem. Oczywiście podejrzewałam, że kompletnie spłynie po tobie śmierć Theo, ale miałam nadzieję, że okażesz chociaż najmniejsze, rozumiesz, najmniejsze ślady wdzięczności. Ja nie każę ci okazywać empatii każdej napotkanej osobie, nie każę ci pytać innych o samopoczucie i pomagać potrąconym na trakcie jeżom będącym w potrzebie. Pojęłam już, że cała twoja egzystencja kręci się wokół własnych zysków, jednak teraz to dobitnie udowodniłeś. Czekaj, w takim razie zastanawia mnie coś! – Wytknęła palcem jego zdumioną twarz. – W jakim celu wróciłeś ze mną tutaj, co? Skoro sam sobie tak świetnie radzisz i nie potrzebujesz niczyjej pomocy?

Jofre chwycił za dłoń blondwłosej i opuścił ją w dół. Mierzyli się wciąż wzrokiem, choć rozedrgane brwi Idalii zdradzały jej podenerwowanie. Książę wziął głęboki oddech i zamyślił się przez chwilę nad odpowiedzią. Czemu właściwie wrócił? W gruncie rzeczy wiedział to doskonale, ale przecież nie powie rozjuszonej poetce prawdziwego powodu.

Lepiej dla niej będzie tkwić w przeświadczeniu, że jestem bezdusznym dziedzicem tronu, który ma wszystkich gdzieś, pomyślał. Może jest w tym trochę prawdy... dobra, bądźmy szczerzy, to prawie w całości jest prawda, ale przecież są ludzie, których zwyczajnie nie da się... mieć gdzieś, zakończył w końcu myśl nieco kulawo, co znalazło odzwierciedlenie na jego twarzy.

Idalia już miała otworzyć usta, by wyrazić swoje dosadne zdanie na jeszcze inny temat, ale zrezygnowała. Książę zamilkł i powrócił do szykowania sobie posłania, spuszczając uprzednio wzrok. Wolał pewne sprawy po prostu ignorować. Albo raczej udawać, że je ignoruje.

Reynevan krótką chwilę temu już skończył zajmować się Marią i teraz siedział tylko przy niej po turecku, pocierając swoimi rękami jej zmarznięte dłonie. Przyglądał się z uwagą młodzikom, którzy niesamowicie mu kogoś przypominali. Dłuższy czas zastanawiał się nad tym, kogo takiego, ale poddał się i, nie znalazłszy odpowiedzi, wstał i rozprostował bolące mięśnie.

- Nie macie przypadkiem czystej wody? – zapytał z ciekawością, przeciągając się. Szybko jednak powrócił do poprzedniej pozycji, syknąwszy z bólu, i odwrócił głowę, by obejrzeć poharatane plecy.

Idalia oderwała się od swojego zajęcia i przyjrzała mężczyźnie z ciekawością pomieszaną ze współczuciem, lecz pokręciła głową przecząco.

- Nie wydaje mi się, by jakakolwiek woda nam jeszcze została. – Wskazała brodą na opróżniony z wody bukłak, którego zawartością oczyścili rany Marii. – To były nasze ostatnie zapasy.

Rey westchnął, godząc się z losem. On najwyżej dostanie zakażenia i będzie chodził z zaropiałymi plecami, ale chociaż zdrowie jego dotychczasowej towarzyszki będzie pod jakąkolwiek kontrolą.

Zasłużyła na to, pomyślał z rozrzewnieniem i przysiadł, po czym począł rozwiązywać po kolei rzemienie od koszuli. Były w kiepskim stanie, gdzieniegdzie jakby ponadgryzane przez ostatnie wydarzenia, poprzerywane, brudne.

- Hm, słuchaj... – podjęła jeszcze poetka, sadowiąc się wygodniej na posłaniu, które zaczynało nieprzyjemnie wilgnąć od podłoża. – Mógłbyś opowiedzieć, skąd... jak... dlaczego jesteście tak poranieni? – zapytała w końcu. Przy okazji gdzieś zapodziała się jej zdolność budowania lekkich i składnych zdań.

- To raczej nie jest historia na dobranoc – odparł wymijająco i przybrał przepraszający wyraz twarzy. – Może kiedy indziej. Jestem strasznie zmęczony.

- Niech będzie – zgodziła się niechętnie i zdjęła przemoczone buty, postanawiając wspaniałomyślnie nie poprawiać Reynevana, puściwszy w niepamięć to, że według zasad wcale nie można być strasznie zmęczonym.

Sama nie wiedziała, czy lepiej jej jest w mokrych kozakach, czy bez nich z przemarzniętymi na amen stopami. W końcu zdjęła z szyi ciepłą, kolorową chustkę i z wyraźnym zdegustowaniem owinęła nią stopy. Jako kobieta musiała długo walczyć sama ze sobą, lecz w ostateczności poświęciła ulubioną ozdobę na rzecz racjonalnej ochrony przed chłodem. Rzuciła wzrokiem na księcia, który siedział w milczeniu na swoim posłaniu i bez większego zainteresowania oglądał pomarszczone od wilgoci dłonie. Spierzchnięta skóra popękała mu na kostkach i zgięciach palców, a wyciekająca drobniutkimi strużkami krew zdawała się krzepnąć zaraz po pojawieniu się na powierzchni.

- Ej, ty – bąknął w którymś momencie w stronę Idalii. – Nie masz na czym spać, nie?

- Mam... płaszcz – odparła zdziwiona.

- A czym się przykryjesz?

- Niczym. Dam przecież radę.

Po kolejnej chwili ciszy Jofre odwrócił głowę w jej stronę i skinął na dziewczynę ręką.

- Chodź tu, rozłożymy mój koc. Będzie cieplej.

- Próbujesz udowodnić, że moja poprzednia opinia na twój temat była mylna? – zapytała z rozbawieniem, siadając obok księcia.

- Nie. – Wzruszył ramionami. – Po prostu nie lubię uświerkniętych na mrozie ciał. Smutny widok, mówię ci. Mają takie bladziutkie twarze i naciągniętą skórę – zademonstrował, marszcząc dłonią jeden z policzków.

- Głupi jesteś – parsknęła poetka. – A ten żart wcale nie był zabawny.

- To nie był żart. Ja na serio nie lubię zamarzniętych trupów.

Od tego czasu nikomu nie paliło się do rozmowy. Reynevan wbijał zamyślony wzrok w chropowate sklepienie, spomiędzy którego sączyło się białe światło księżyca. Rzucało blady blask na pierś mężczyzny, oświetlając umięśniony tors, a także zabliźnione już rany po młodzieńczych wyprawach i wojennych walkach.  Chłód dawał się we znaki, lecz jeszcze gorsze od niego było przykładanie do ran brudnej i skudłaconej tuniki oraz klaustrofobiczne pomieszczenie, w jakim się znajdowali. Ba, to nawet nie było pomieszczenie. Rey przeszedł w swoim życiu naprawdę wiele i nie dziwiło go to wcale, ale miał już zwyczajnie dość tego gonienia donikąd. Zatęsknił za domem, choć dałby sobie głowę uciąć, że gdyby się tam znalazł, chciałby gdzieś wyruszyć...

Znów się zastanawiał – tym razem nad tym, co będzie jutro. Dokąd się udadzą? W jakim kierunku będą zmierzać? Wyruszą razem, czy Maria w ogóle się obudzi? Czy oni rano się obudzą? Bez wody, bez ciepłego paleniska, bez pożywienia? Reynevan zdecydowanie potrzebował długiego snu przy ciepłym kominku, najlepiej przy gorącym wiśniowym kompocie serwowanym przez Rosę.

Dobra, przyznał po chwili sam przed sobą, bawiąc się odwiązanymi już rzemykami, zdecydowanie bardziej od wizji kompotu pociąga mnie mocne wino. W dalszym ciągu jednak serwowane przez Rosę.

Parsknął cicho, kręcąc głową. Prawie już o niej zapomniał, prawie wyleczył się z tej chorej miłości, która dręczyła go od wczesnej młodości. Właściwie nigdy nie powiedział kobiecie otwarcie, co do niej czuje – nie widział w tym sensu. Ona wiedziała, on wiedział, po co to dodatkowo ubierać w słowa? Za każdym razem, gdy Reynevan, jeszcze jako żołnierz, opuszczał rodzinny dom, wieczorami jego myśli niemal zawsze zajmowała rudowłosa... służąca.

Z ironią myślał o tym, że jego dziadek sprowadził jedenastoletnią wówczas dziewczynkę z dalekich ostępów wschodniej Arnikki (którą z kolei ktoś ściągnął sobie jeszcze wcześniej z innego królestwa) tylko po to, by służyła mu przez kilka lat spokojnej starości. Potem miała zostać oddalona z domu, ale – na szczęście bądź nieszczęście, zależy, jakby na ten fakt spoglądać – ojciec Reynevana nigdy nie był konserwatywnym szlachcicem. Wyznawał wyśmiewaną wtedy zasadę, że każdy winien być sobie równy, i po śmierci swojego ojca przygarnął Rosę pod rodzinny dach - niczym córkę.

Mimo to ojczulek nie miał w poważaniu mariażu pomiędzy różnymi warstwami społecznymi, jednak wbrew pozorom nic z tych rzeczy raczej nie groziło jego najbliższej rodzinie. Przyczyna była prosta – kilka lat po tym, jak Rosa pojawiła się w Hayleybae, do ich domu przybył sułtański ciemnoskóry posłaniec, który ze swoim śmiesznym, chrzęszczącym akcentem objaśnił pokrótce, że dziadek otrzymał rudowłosą, jak to zgrabnie ujął, „na przechowanie”, by podrosła i dobrze wychowana powróciła jako panienka o porcelanowej skórze do pałacu Arnickiego sułtana. Jako, oczywiście, jego ósma z kolei już żona. Jeśli by nie zdążyła osiągnąć odpowiedniego wieku przed śmiercią osiemdziesięcioletniego władcy, miała zostać przekazana któremuś z jego synów.

Jak lalka, zgrzytnął w myślach Reynevan, nieświadomie zaciskając dłonie w pieść. Jak porcelanowa lalka, którą ma się trzymać na półce, czyścić z kurzu i nabożnie szanować, dopóki nie przyjdzie właściciel po swoją... własność.

I na tym właśnie polegała patologia ich miłości. W tym świecie po prostu nie istniało coś takiego jak romantyczna ucieczka w blasku księżyca, z księciem na białym rumaku. Prędzej czy później rumak zdechłby z głodu, a para, ukryta pod strzechą u dobrych ludzi, spłonęłaby razem z wsią i jej mieszkańcami czy, w szczególnych przypadkach wściekłości wschodnich władców, całym okręgiem. Reynevan nie chciał ryzykować jeszcze z jednego powodu – jego dość mroczna przeszłość szpiega nie dawała najmniejszych szans na dożycie późnej starości we własnym domu i pośród szczęśliwej rodziny. Prędzej czy później zginie, otruty, zamordowany, w walce. Takie było jego przeznaczenie.

- Co ty wiesz o Przeznaczeniu – zamruczał cichutko czarny nietoperz, wbijając łebek w jedną ze szczelin. – Patrzysz na nie i wciąż nie rozumiesz, szlachetny głupku. Bo jesteś właśnie szlachetnym głupkiem, fakt, to zdaje się być całkiem logiczne – dokończyło niedosłyszalnie.

- Przestań piszczeć, nietoperzu – warknął cicho Reynevan, nie rozumiejąc ani pół słowa z krótkiego monologu Przeznaczenia. Żeby chociaż wiedział, do kogo się zwraca...

- Reynevanie... – mruknęła zaspana Idalia, podnosząc głowę z posłania. Mężczyzna gwałtownie odwrócił się w jej stronę, nie rozumiejąc, o co chodzi. – Jest późno. Chcemy spać.

- A... tak, jasne – zreflektował się mężczyzna, kładąc się na rozłożonym na podłodze szarym płaszczu, który należał do kogoś z wcześniej tu zgromadzonych. – Straciłem poczucie czasu, wybaczcie.

- Dobranoc – szepnęła jeszcze poetka, po czym położyła się z powrotem i obróciła na bok, składając dłonie pod policzkiem.

Przed jej oczami migały wszystkie sceny ostatnich dni. Czuła, że drży. Z zimna, ze smutku, wszystko jedno. Brakowało jej ciepła. Pochodzącego od ognia, od kogoś bliskiego... to też było jej obojętne. Ale przerażająca pustka gdzieś w środku ostrzegała, że jeśli szybko nie weźmie się w garść, to ze starej, radosnej i pozytywnie nastawionej do życia Idalki nie zostanie zupełnie nic. Ewentualnie kupka zamarzniętego popiołu, o ile takie zjawisko jest w ogóle możliwe.

Sen zmorzył ją całkiem szybko. Za to leżący obok Jofre zmagał się z irytującą bezsennością, przewracając wciąż z boku na bok, a pokryta strupem rana na szyi bolała, swędziała i piekła na przemian. Książę miał ochotę bardzo mocno w coś uderzyć, wyrzucić z siebie wszystkie negatywne emocje i uspokoić rozedrgane nerwy. Obiecał sobie jednak, że nigdzie nie pójdzie. Od dziś będzie dobrym chłopcem.

Aż zachciało mu się śmiać na tę myśl. On? Miłym chłopcem? Mówiącym wszystkim dzień dobry, pomagającym bezdomnym i głodnym, wyciągającym rękę do wrogów? Niedoczekanie... A jednak skądś ta myśl się wzięła.

To wszystko twoja wina, ty mała, wredna blondynko, warknął w myślach i sapnął prosto w jej kark.

- Łaskocze... – mruknęła cicho, wstrząsnąwszy głową. Kosmyk splątanych włosów wpadł księciu do ust. Wyjął go bez zbędnych ceregieli i obrócił się tyłem do poetki, zakładając ręce na piersi. Brakowało mu jedynie kaftana bezpieczeństwa, by wyglądał jak poturbowany przez życie i niekoniecznie zdrowy na umyśle mężczyzna.

Teraz pozostaje obmyślić wspaniałe przemówienie, podczas którego wyjaśnię zdziwionemu żołnierzykowi, że jestem księciem i obiecam wyciągnąć konsekwencje z jego niepokornego zachowania. Potem mogę iść spać. Żeby tylko wiedział, z kim zadarł... Ze dwie godziny mi zejdzie, jak nic...

Ale kiedy kilka kwadransów później Przeznaczenie zajrzało jeszcze raz do środka, wszyscy głęboko spali.

- Będzie zabawa! – pisnęło z radością i wyleciało na zewnątrz, by zebrać kompanów i przygotować ich do nowej akcji. Podniecenie nowym zadaniem aż nim trzęsło.

*

Jofre obudził się, gdy na zewnątrz panowała smutna szaruga, a chłodne, zimowe promienie słońca jeszcze nie naruszały gęstego powietrza jaskini, pośród którego igrały liczne paprochy. Niedługo wstanie słońce, trzeba będzie wyruszać dalej. Książę zaklął w myślach i wykrzywił usta, jeszcze lekko drzemiąc. Zdecydowanie się nie wyspał.

Przynajmniej jest ciepło, pomyślał. Wciąż zamknięte oczy jakby drgnęły, a brwi nagle się zmarszczyły, prawie na siebie zachodząc. Stanowczo zbyt ciepło jak na jaskinię, dodał i uniósł nieznacznie powieki. Zamrugał kilka razy, aby obraz przed nim trochę się wyostrzył, po czym podniósł głowę i przeniósł wzrok na swoją rękę. A potem zamarł z szeroko otwartymi w akcie szczerego zdumienia oczami.

W przekomicznym ruchu powoli oderwał każdy z osobna palec od szczupłego, doskonale mu znanego ciała, sprawdził, czy poetka na pewno śpi, po czym jak najprędzej odwrócił się na drugi bok i odetchnął z ulgą. Od razu poczuł się bezpieczniej, ale na wszelki wypadek wcisnął jeszcze twarz w zwinięty płaszczyk robiący za poduszkę, by stłumić przeciągły jęk.

W tym momencie dostał w potylicę kłykciami Idalii, która przeciągała się właśnie we śnie. Zdawało się, że wcale nie zauważa wciskających się w głowę księcia kości u wyprostowanych dłoni, więc Jofre został zmuszony do interwencji. Chwycił dziewczynę za nadgarstek i odłożył go na miejsce. Po chwili obrócił się na bok i bardzo długi czas wpatrywał w jaśniejące niebo, które widział poprzez podłużną, wąską szczelinkę sklepienia.

W końcu nie wytrzymał i wstał za potrzebą, zatoczywszy się lekko. Starał się poruszać jak najciszej, jednak nawet najdrobniejszy szelest koca wydawał mu się głośny. Powoli wypełzł z jaskini, choć zdrętwiałe mięśnie odmawiały mu posłuszeństwa. Odsunął powoli skałkę, która osłaniała wejście i skrzywił się na dźwięk głuchego szurania, które towarzyszyło czynności.

Mroźny powiew uderzył jego nozdrza, ciął skórę, sprawił, że oczy przymknęły się, wyrażając niezadowolenie. Książę odgarnął opadający na czoło kosmyk i odetchnął głęboko wyschniętym gardłem. Wszystko wokół spowijała mgła, a szarość, dotykająca każdego drzewa, przemarzniętego kwiatu, nawet nieba, zdawała się być wszechobecna.

Kiedy książę miał ruszyć dalej, usłyszał tuż za sobą cichy śmiech. Miękki, kobiecy, przyjazny.

- Co tu o tak wczesnej porze, młodzieńcze, robisz?

Jofre odwrócił głowę na te słowa, marszcząc brwi. Tuż przed nim stała niewysoka kobieta spowita w grube, farbowane na fioletowo futro, spod którego wystawał rąbek pomarańczowej sukienki. Trudno było ocenić jej wiek, ale Jofre dałby jej góra dwadzieścia siedem-osiem lat.

- Co tu robię? – powtórzył, przyglądając się uważniej twarzy nieznajomej.

Pierwszym, co rzucało się w oczy, były czarne, bujne loki, opadające sprężyście na ramiona. Zaraz potem dostrzegało się łagodne rysy twarzy, dołek w podbródku, nieliczne piegi na nosie, długie rzęsy okalające oczy w kolorze dojrzałych kasztanów. Były lśniące, duże i magnetyzujące, a do tego miały w sobie jakieś ujmujące ciepło.

- Jest mroźno – ciągnęła dalej przybyszka, nie czekając właściwie na odpowiedź. – Wyglądasz na zmarzniętego, nieprawdaż?

- Owszem... mroźno... – zamruczał książę, wpatrując się w ubrane w ciepłe rękawiczki dłonie, które, splecione, trzymały wiklinowy koszyk pełen czerwonych jabłek, tak jaskrawych pośród ogarniającej monotonii lasu. – Skąd o tej porze świeże owoce?

- Ach, to cię tak z tropu zbiło? – Roześmiała się szczerze. – W moim sadzie rosną cały rok!

- To jakieś czary? – parsknął Jofre, zakładając zziębnięte ręce na piersi.

- Poniekąd – Kobieta zmrużyła oczy, wciąż się uśmiechając. W jej policzkach cały czas trwały zarysowane dołeczki. – Jeśli tylko masz ochotę, zapraszam! Mój sługa powinien być gdzieś na skraju lasu, powóz czeka.

- Powóz? Sługa? Jesteś szlachcianką?

- Szlachcianką? – Uniosła brwi. – Księżniczką południowych, nadmorskich krain.

- Republiki Nadmorskiej? – Jofre zdumiał się szczerze. Przecież mógł się spodziewać, któż inny o takiej urodzie miałby fundusze na daleką wyprawę ku północnym królestwom?

- Owszem. Zresztą, gdzież moje maniery! – Wyciągnęła przed siebie dłoń, którą książę zaraz ujął, zgodnie z obowiązującą etykietą. – Andrea Salviati, a resztę tytułów raczej daruję sobie.

Jofre, nieco zmieszany, ucałował pierścień na rękawicy i odchrząknął, czując, że najwyższa pora się przedstawić i zrobić dobre wrażenie. Ale co miał powiedzieć? Że jest księciem upadłej Ostii, którą najechały elfy? Dobre sobie!

- A ty? – zachęciła go, widząc wahanie na zaczerwienionej od zimna twarzy. – Nie przejmuj się, jeśli nie jesteś wysoko urodzony! Ludzi w ten sposób nie dzielę.

- Doprawdy... pani? – Uśmiechnął się, niby to nieśmiało. A co tam, odegra parę uroczych scen, uda wieśniaka, a potem dostanie się do ciepłego domostwa księżniczki.

- Oczywiście! Nie krępuj się.

- Na imię mi Jofre – rzekł, uznając to za bezpieczne wyjście. – Nie wydaje mi się, żebym posiadał jakikolwiek herb...

- Ale dworskie maniery znasz jak nikt! – Pomimo przyjaznego wyrazu twarzy, w jej ciemnych oczach zagrała podejrzliwość.

- Ach, pani. Służyłem na dworze Ostijskiego cesarza, którego jednak dopadła śmierć prosto z rąk elfickich morderców – powiedział, udając szczere ubolewanie. – Teraz, wygnany z pałacu przez te długouche istoty, błąkam się z towarzyszami po tych okolicach, zgubiliśmy drogę i prowiant...

- Och, więcej was? – Klasnęła w dłonie. – Przyprowadź towarzyszy, a zaraz! Pojedziemy do mojego dworku na wsi, opowiesz mi więcej o wydarzeniach smutnych niesłychanie – dodała, choć jej mina wcale nie wskazywała na jakikolwiek rodzaj ubolewania.

- Dziękuję za tę łaskę, jednak...

- Żadne ale! Przyprowadź wszystkich!

Jofre skłonił się i bez słowa popędził w stronę jaskini. Złośliwa część jego duszy była aktualnie w siódmym niebie. W gruncie rzeczy cały mózg również, bo wizja ciepłego schronienia i jedzenia była wybawienie.

Jedynie jego uśpiona intuicja szemrała cichutko.