W zakątkach pamięci... [6]

Dzisiaj, w ramach przedsmaku nowego rozdziału, serwuję wam – zgodnie z życzeniem – ukochanego i jakże poturbowanego przeze mnie księcia Ostii. Jako bonus macie nawet zakątki w zakątkach, na dodatek podzielone, by potrzymać nieco w niepewności :3 Na dniach planuję nowy rozdział, bo jest prawie gotowy, ale obawiam się bezwenia i nie chcę na przyszłość pozostawiać Was bez nadziei na ciąg dalszy szybciej niż w miesiąc. Tak czy inaczej - miłego czytania!

PS Jeśli coś będzie dla Was niejasne, nielogiczne, aż zanadto niedosłowne - piszcie, proszę. Jestem tylko biedną autorką, która nie jest pewna, na ile może sobie pozwolić, by ktoś z zewnątrz uchwycił jej wizję ;)

*

Złoty kielich brzęczał przy każdym delikatnym uderzeniu bogato zdobionego widelca. Wino poddawało się wibracjom ścianek pucharu i falowało, pochłaniając uwagę chłopca, który zdawał się niesamowicie nudzić. Raz po raz wzdychał i poprawiał ciemne loczki, z braku ciekawszych zajęć obserwując reakcje trunku na dotknięcia kielicha w różnych wysokościach.

Wszystko wokół wręcz ociekało bogactwem: stroje służby, mieszkańców pałacu, a nawet zasłony w wysokich, łukowatych oknach. Ich karmazynowy odcień i delikatność materiału bawiły oczy władcy, który głośno i zdecydowanie niekulturalnie spożywał – czy raczej pożerał – śniadanie.

Udziec jagnięcia, obgryzione już kosteczki kurcząt, mnóstwo niedojedzonych warzyw i egzotyczne owoce. Chłopiec ukradkiem spoglądał na cesarza, wyliczając wszystko, co ten zdążył już zjeść. Wzdychał raz po raz, próbując zwrócić na siebie uwagę, jednak bezskutecznie. Siedem sióstr wystarczająco absorbowało władcę, zabawiając go i słodko paplając.

- Jofre, kochanie. – Usłyszał tuż koło swojego ucha szept matki i uniósł głowę. – Nie smakuje ci?

Kobieta była zawsze cichą, słabowitą osobą. Metaforycznie mówiąc, miała naprawdę ogromne serce, jednak sprawiało jej masę problemów. Wciąż chorowała, męczyło ją wyjście po schodach, a bladości jej twarzy nie skrywał nawet makijaż. Mimo to brązowe oczy błyszczały miłością, a diadem pięknie oplatał spięte w kok jasne włosy. Jak dawniej, kiedy była jeszcze w pełni sił.

- Smakuje, mamo – westchnął cichutko chłopiec, dziabnąwszy widelcem nadgryzione udko z kurczęcia. – Ale nie jestem głodny.

- Coś się stało? – zapytała z troską. Książę pokręcił przecząco głową i zmusił się do przełknięcia kolejnego kawałka nieco suchego mięsa.

- Nic, mamo – odparł wymijająco i rzucił szybkie spojrzenie na ojca, po czym powrócił do jedzenia. Kobieta uśmiechnęła się pogodnie i troskliwie, kładąc dłoń na ramieniu syna.

- Gdybyś jednak chciał porozmawiać, synku, zawsze będę do twojej dyspozycji – zapewniła go cesarzowa, a gdy już miał jej odpowiedzieć, usłyszał podenerwowane chrząknięcie ojca i odwrócił w jego stronę głowę. Loczki podskoczyły zabawnie.

Ojciec i wszystkie siedem sióstr spoglądali na dziesięciolatka z uniesionymi wysoko brwiami – nawet ledwie roczna Leithe, siedząca na kolanach opiekunki.

- Synu, z kim rozmawiasz? – zapytał poważnie cesarz, wycierając dłonią tłuste wąsy.

- Z mamą – odparł poważnie Jofre, wyciągając w jej stronę drobną dłoń.

Zastygł w bezruchu, bezradnie wpatrując się w pustą przestrzeń przed sobą. Przełknął cicho ślinę i spuścił wzrok, przygryzając wargi. Kilka najstarszych sióstr wykrzywiło pogardliwie wargi, a służące zachichotały w kącie.

- Jofre – rzekł poważnie ojciec, a wyraźnie udawany smutek przez moment zabłysł w jego oczach. – Matka nie żyje, wiesz przecież.

- Ale... ona tu była... – szepnął chłopiec, z trudem łapiąc powietrze, po czym skulił się na krześle i zaczął pospiesznie zjadać śniadanie.

Chciało mu się płakać, ale musiał być silny. Wyrośnie na dzielnego księcia, który obroni każdego i nie dopuści do tego, by jego dzieci były wyśmiewane. Będzie dobrym władcą, obejmie tron Ostii po śmierci ojca i zadba o każdą z sióstr, choć one dziś go nie szanują. Pokaże im, że człowiek potrafi być silny pomimo wszystko.

Z tymi myślami odszedł od stołu, grzecznie podziękował i udał się w stronę ogrodów. Jego miękkie buciki stukały obcasami o wypolerowaną kamienną posadzkę, a myśli błądziły gdzieś daleko od rzeczywistości.

Nie obchodziło go to, że wszyscy się z niego śmieją. Właściwie nawet tego nie zauważył – od niedawna zauważał bardzo mało uwag na swój temat. Zamknął się w sobie i nawet nie zdawał sobie sprawy, jak małomówny się stał. Milczał niemal zawsze, nie uśmiechał się wcale, a jeśli już – to w samotności i do ptaków.

I za każdym razem, gdy wkraczał do ogrodu, znów dręczył go dziwny sen na jawie, wizja, nieodparte piętno głęboko w sercu, jeszcze niezagojona rana. Wydarzenia ledwie sprzed miesiąca...

*

On, cesarz, stał oparty o jedno z drzew. Oddech miarowo rozbrzmiewał w ciszy przerywanej co pewien czas przez niejednostajny podmuch wiatru. Nikt nie spodziewałby się, że w jego sercu toczy się teraz najcięższa walka, że życie ma gorzki smak, będący niemal nie do zniesienia. Rozpiął kilka guzików krępujących jego opasły brzuch.

Ona, cesarzowa, roczyła drogą powoli, miękko, starannie wyważając kroki. Odkryte ramiona smagał wiatr, a jasne włosy łagodnie falowały, oddając się w jego ramiona. Był bezgwiezdny wieczór, tak wczesny, że niebo miało kolor jak przed burzą. Powietrze pachniało jaśminem i maciejką, było chłodne, orzeźwiające, cudowne.

Uśmiechała się.

W ostatnich przebłyskach światła brąz jego oczu wyrażał determinację. Z pozoru niewinne i miękkie, miały w sobie odblask grozy i mroku, bardzo niecodzienne i niebezpieczne połączenie. Mógłbyś śmiało rzec, że był zdolny zrobić wszystko. Wszystko.

Ona wciąż szła spokojnie. Nie bała się – nie miała czego. Znała ten ogród po czubki egzotycznych drzew, tak samo jak swojego męża. Był dla niej ostoją; jego ciepły głos, postura niedźwiedzia i czuły uśmiech każdego ranka sprawiały, że chciała żyć. Prowadzenie życia królowej było dla niej ciężkim brzemieniem, ale dzielnie je niosła. Miała dla kogo – wszystkie jej dzieci były warte każdego, nawet wymuszonego, uśmiechu.

Stanęła tuż przy nim i uśmiechnęła się, spoglądając prosto w czekoladowe oczy. Wiatr zakręcił jej włosami, które zaraz oplotły smukłe ramiona. Po jej ciele przebiegł dreszcz, gdy nagle usłyszała krzyk synka.

- Mamo!

Gdy odwróciła głowę, w jego oczach zagrało przerażenie.