Rozdział XX / W zakątkach pamięci [7]

Shemar nigdy nie bał się ciemności. Śmiało mógł powiedzieć, że nie bał się niczego prócz demonów z opowieści jego plemienia, które ponoć wyjadały serca, odbierały ciała i zabierały ludzi w miejsce, gdzie nikt nigdy nie zazna ani odrobiny szczęścia.

Shemar kochał światło, bo czuł się w jego pobliżu bezpieczny, jednak nie przerażał go również jego brak. Ale te ciemności były nieprzeniknione, koszmarne i przepełnione niemym wrzaskiem setek dusz. I dlatego właśnie młody, ciemnoskóry wojownik drżał, chwytając z trudem resztki powietrza.

W myślach szeptał imiona wszystkich bogów, oddając się w ich opiekę. Przerażająca pustka ziała w jego sercu, a nieliczne miejsca, do których jeszcze nie dotarła, wypełniał przejmujący strach. Gdyby jeszcze wiedział, co się dzieje... Gdyby rozumiał wszystkie podstępy i knowania polityków, z którymi się zadawał.

Ale nie rozumiał. I miał wrażenie, że jeszcze chwila i jego umysł kompletnie się wyłączy, a on oszaleje. Całkowicie i nieodwracalnie.

- Panie młody, przed panem całe życie. Nie liczę już dni, ale jestem tu dłużej, wiele dłużej. W końcu uciekniemy, mówię panu. Taka przepowiednia była, jakaś moja kuzynka ją wypowiedziała, a to nie byle jaka kuzynka, bodajże dziewiętnasta w kolejce do tronu, rozumie pan – kobieta poważna – więc myślę, że nie mamy się czym martwić, panie. Ja wiem, czasem człek zwątpi, ale hart ducha musi być, oj musi. Jeszcze pokażemy tym, co nas tu wsadzili, i to tak, że pożałują. A wiesz pan, przynajmniej się doceniona czuję, ha! Skoro tu tkwię to znaczy, żem też nie jakaś siódma woda po kisielu, a najprawdziwsza, krzepka krew, krasnoludzka do tego, rozumiesz pan. Małe, ale twarde to jest, o tak. Nie, nie, ten pana wzrok mnie przeraża, a pan wierzy, że te oczy to jedyne, co tu widzę; to nie miał być rubaszny żart, skończyłam z nimi niedługo po tym, jak dał mi pan jasno do zrozumienia, że się panu nie podobają. Ja się nie narzucam, ależ skąd, gdzieżbym śmiała, ha...!

I tylko ten niski jak na kobietę – a do tego skrzekliwy – głos, podtrzymywał go na duchu. Choć trochę. Tłumił pragnienia śmierci i zemsty, rodząc czystsze, szlachetniejsze uczucia. Oddalał mrok. Pozwalał, by serce jeszcze chwilę biło równym, niezakłóconym rytmem.

*

- Więc powiadacie, że przegnała was tu wojna? – Głos księżniczki Andrei rozbrzmiał po raz kolejny we wnętrzu kolorowej karocy.

Było w niej ciepło. Może nie jakoś wyjątkowo, ale już odgrodzenie od mroźnego powietrza i przeszywającego wiatru było dla wędrowców czymś niewypowiedzialnie cudownym. Materiały oblekające siedziska, których barwy utrzymane były w intensywnych, tropikalnych kolorach, sprawiały wrażenie tak samo przyjaznych jak księżniczka. Cieszyły oczy i pozwalały  się odprężyć, zapomnieć o szarudze na zewnątrz.

Przynajmniej dwójce mężczyzn, bo Idalia siedziała koło księżniczki dziwnie naburmuszona, spoglądając na rozciągający się za oknem krajobraz. Otulający ją kocyk poruszał się za każdym razem, gdy podnosiła rękę, by wytrzeć zaczerwieniony nos. Dobry nastrój, z którym się obudziła, prysnął, choć teoretycznie powinien jedynie się poprawić.

Maria spoczywała na kolanach Reynevana i Jofre, jej ciało martwo podskakiwało na każdym wertepie. Ale oddychała, powoli odtajała, wiotkie dłonie odzyskiwały swój dawny, delikatnie brązowy kolor. Jedynie twarz, poorana ranami, prezentowała się w dalszym ciągu masakrycznie.

- Owszem. – Reynevan skinął posłusznie głową. – A wasza książęca mość nie obawia się podróżować bez większej eskorty?

- Bez eskorty? – zapytała przez śmiech. – Ależ ja mam swój orszak. Ochrona jest tak doskonale wyszkolona, bym jej nawet nie zauważała. To naprawdę mistrzowie w swym fachu.

- Pozostaje nam jedynie zazdrościć. Ostia niestety nie posiadała tak wyśmienitych wojowników.

- W gruncie rzeczy żadnych wojowników nie posiadała – wtrącił się Jofre.

- Co też panowie mówią? – zaciekawiła się czarnowłosa.

- Nasza armia była tak słaba, że nie odparłaby nawet ataku najbliższej wioski – objaśnił książę krótko i bez emocji.

- Nasza? – Księżniczka uniosła brwi.

- To znaczy...

- Podziwiam patriotyzm waszych stron – przerwała księciu, udając, że w ogóle nie usłyszała zająknięcia. – W Republice przyjęte jest, iż z państwem utożsamiać się może jedynie władca i jego rodzina, ewentualnie wyżsi rangą urzędnicy czy rycerze. Reszta, mówiąc o swojej ojczyźnie, używa raczej zwrotu moryata starna, wiecie: „moja ziemia” czy coś na ten kształt.

U nas też, miał powiedzieć Jofre, ale w porę ugryzł się w język i tylko potaknął uprzejmie, zmuszając usta do ułożenia się w uśmiech.

- Widzisz, pani, z pozoru tak podobne do siebie kraje mają zgoła odmienne obyczaje. – Reynevan posłał księżniczce przyjazny uśmiech.

- Ty również z Ostii pochodzisz? – zagadnęła go, pragnąc podtrzymać rozmowę.

- Owszem. – Skinął głową. – Co prawda gdy się urodziłem, moja rodzinna wioska nie była jeszcze pod panowaniem cesarstwa, jednak na dzień dzisiejszy... tak, pochodzę z Ostii – skrócił, nie mając ochoty się tłumaczyć.

- A ty, panienko? – zagadnęła milczącą dotąd Idalię. – Jak ci na imię? Opowiedz coś o sobie!

Poetka wyprostowała się ze skrywaną niechęcią, odrywając czoło od ściany powozu. Na jej twarzy zagościł wymuszony uśmiech.

- Jestem jedynie poetką, pani – rzekła prosto. – Na imię mi Idalia, pochodzę z Éan Dubh. To takie państwo na wschodzie.

- Wiem przecież – Czarnowłosa wyglądała na urażoną. – Republika żadnym zacofanym krajem, panienko, nie jest! Geografii się tam uczymy.

- Wiem – odparła, nie siląc się na żadne przeprosiny. Księżniczka uniosła brwi, a Reynevan i Jofre wymienili znaczące spojrzenia pod tytułem „Co z nią nie tak?”.

- Tośmy pogadały – westchnęła Andrea, śmiechem tuszując niezadowolenie.

- Przepraszamy bardzo za towarzyszkę – odezwał się Reynevan. – Niezmiernie się obawia obcych, niech wasza książęca mość zrozumie.

Idalia zmierzyła go chłodnym spojrzeniem, tłumiąc parsknięcie. Książę zaś siedział z boku, obserwując wszystkich, i silił się na dobrą minę do złej gry, choć wyraźnie było mu to nie w smak. Nie lubił udawać, nie lubił kłamać, nie lubił uśmiechać się, gdy chciało mu się wrzeszczeć, i na odwrót: milczeć, gdy chciał się śmiać. Reynevan jakoś potrafił zachować klasę i powagę, w oczach czarnowłosej widać było zainteresowanie jego osobą. A on? Co miał zrobić? Opowiedzieć dowcip? Skończyłoby się to zdecydowanie gorzej niż zachowywanie stosownego milczenia.

- Niech się pan nie przejmuje, czasem za szorstkością kryje się czuła, zraniona duszyczka. Rozumiem doskonale – zapewniła. – Niebawem dotrzemy, moich medyków od razu zawezwę, niech tamtą ciemnowłosą panienkę opatrzą. Urocza dziewuszka by z niej była, a tak... cała twarz w ranach. Mogę jedynie zapytać, co kryje się pod chustką? – Wskazała palcem na opaskę zasłaniającą oko Marii.

- Cóż, w gruncie rzeczy to nic, pani. – Reynevan, machnąwszy niedbale ręką, odchrząknął. – Dziewczyna straciła oko.

Księżniczka skrzywiła się wyraźnie, powstrzymując pisk. Od tej pory nie pytała już o nic, zbladłszy nieznacznie.

*

Kiedy tylko drzwiczki powozu zostały uchylone przez gorliwych służących, cudowny zapach uderzył do nozdrzy przybyszy.

Wprost zwalał z nóg, oszołamiał, mącił umysł. Był jednocześnie cudownie słodki i rześki, intensywny, lecz co chwila zmieniający barwę i natężenie. Raz kojarzący się ze dojrzałymi gruszkami, cynamonem i jabłkami, zaraz potem z maciejką, bzem i jaśminem, ułamek sekundy później przechodzący w ton świeżych malin oraz jagód.

Idalia zakodowała to wszystko już przy pierwszym kroku, który postawiła na żwirowej ścieżce prowadzącej do rozległej posesji, w której centrum stał bielony dworek pokaźnych rozmiarów. Serce poetki mimowolnie zadrżało na widok ogrodu, którego piękno przewyższało nawet te, które niejednokrotnie widywała pod magnackimi posiadłościami w Éan Dubh. Usiłowała jeszcze zachować resztki sceptyczności, jednak... nie potrafiła.

Pokonała kilka metrów jak w transie, po czym zacisnęła dłoń na chropowatej powierzchni furtki, wdychając głęboko rześkie powietrze. Uderzyła ją różnorodność kolorów, od ciepłych złotych odcieni, po głęboką zieleń, fiolety i błękity. Powiodła wzrokiem po ścieżce, którą ktoś umiejętnie wytyczył pomiędzy połacią soczyście zielonej trawy, porośniętej kępkami niezapominajek i stokrotek, aż do sadu. Owocowe drzewa były rosłe, zadbane, jakby tylko czekały na śmiałka, który podejdzie i zerwie ich dorodne płody. Idalia próbowała zliczyć drzewka, ale nie zdołała – zresztą jej uwagę zajmowały teraz nieznajome gatunki roślin: dzikie, pnące się jakby bez niczyjej pomocy, a jednak w zadziwiający sposób ułożone i harmonijne.

Przy ścieżce rosły dorodne, kremowe juki, tuż obok nich można było dostrzec czerwieniejące się i intensywnie pachnące róże. Gdzieś dalej, już przy domu, wyrastały piękne i pełne gracji piwonie, fuksje, fioletowe krzaki lawendy i inne, nierozpoznawalne już dla przeciętnego obserwatora kwiaty. Pnącza  bluszczu i dzikiego wina zdawały się obejmować chłodne, białe i pełne uroku ściany dworku.

Poetka spojrzała znów w niebo, jasne i przejrzyste, na którym kształtowały się jedynie nieliczne białe i puchate chmurki. Zmarszczyła na chwilę czoło – dałaby sobie rękę uciąć, że do tej pory sklepienie bez ustanku miało smutny, bury kolor. Co więcej zaraz po wstaniu Idalia pomyślała sobie, że chyba nie unikną deszczu. A teraz? Kiedy pierwszy zachwyt ogrodem minął, pojawiły się wątpliwości. Ogromne. O ile wiecznie zielony ogród był możliwy przy ciągłej pomocy specjalnych środków produkowanych przez wykwalifikowanych ogrodników (na których osobę rangi Andrei było stać), o tyle zmiany pogody…?

Zachwyt zachwiał się na swojej pozycji, pozwalając uporczywym podejrzeniom wyjść na wierzch.

- Ha! Tamta jabłonka byłaby idealna, żeby zbudować na niej domek na drzewie – zawołał z zadowoleniem Reynevan, stając z księciem tuż za dziewczyną. Ta odwróciła się do niego, przerywając swoje rozmyślania.

- Domek? – powtórzyła bez zrozumienia, a wyraz twarzy Jofre świadczył o tym, że i on nie ma bladego pojęcia, o czym mówi Reynevan.

- Ano domek – Uśmiechnął się ten szeroko, ale zaraz mina mu zrzedła i powiódł po pozostałej dwójce zawiedzionym wzrokiem. – Tylko mi nie mówcie, że nigdy nie budowaliście, bo nie uwierzę!

Oboje pokręcili głowami przecząco.

- No błagam. Jabłonki są idealne, no wiecie: rozłożyste gałęzie i te sprawy…

- Reynevanie, w pałacu miałem nieco inne zaję… - I zaciął się, kątem oka dostrzegając Andreę. – Od dziecka nieustannie służyłem księżniczkom i temu małemu loczastemu bachorkowi. – Parsknął udawanie, tłumacząc się. Idalia o mały włos nie wybuchła śmiechem, słysząc jego słowa.

Nie wierzę, że mówi tak o sobie – Ledwo panowała nad mimiką, odwracając się już do nadchodzącej księżniczki.

- Witajcie w mojej posiadłości, kochani! – powitała ich serdecznie.

- Zdradź nam, pani, jakim cudem twój ogród wygląda tak kwitnąco zimą? – zagadnął uprzejmie Jofre, skłoniwszy głowę przed majestatem. Z trudem się powstrzymywał od bezradnego prychnięcia, gdy uniżał się przed osobą, która w istocie jest nikim w porównaniu z nim samym.

- Cóż za doskonały żart słowny! – Andrea roześmiała się, wprawiając tym samym księcia w szczerą konsternację.

- Żart…?

- Chodźcie już lepiej, wszystko, co tylko chcecie, przy uczcie wam opowiem.

- Uczcie?!

- Zdumiony, śliczniotku? – Księżniczka mrugnęła do niego, teraz już sprawiając, że Jofre rozszerzył oczy w akcie zszokowania i osłupiał.

- Uważaj, bo się zarumienisz – mruknął do niego rozbawiony Reynevan, gdy ruszyli za Andreą w stronę dworku.

- Zabawne – warknął książę i obraził się śmiertelnie. Aż do końca dnia.

*

Sala jadalniana nie była wyjątkowo duża, ale za to zdecydowanie urządzona z rozmachem i gustem. Wszystko, od beżowego sufitu, poprzez mlecznobrązowe ściany, aż po podłogę z wypielęgnowanego mahoniu, utrzymane było w ciepłych barwach, dzięki którym przebywanie w tym miejscu sprawiało wyłącznie przyjemność.

Owalny, długi stół, stojący na samym środku, przykryty był czystym, prostym obrusem, haftowanym w rozmaite, kwiatowe wzory. Rzeźbione krzesła, obite czerwonym materiałem, świadczyły o tym, że gospodyni lubowała się w wygodzie, natomiast miękkie dywaniki i poduszki, znajdujące się pod ścianami, dobitnie to udowadniały.

Księżniczka zasiadła u szczytu stołu, po swojej prawicy sadzając Reynevana, natomiast po lewej stronie – Jofre. Idalia została zmuszona do siedzenia obok księcia, na co wyjątkowo nie miała ochoty, bo Andrea bez przerwy rzucała w jego stronę rozradowane spojrzenia. Zdziwiła ją nieco ta zmiana zainteresowań, bo do tej pory w ich zasięgu leżał raczej starszy z mężczyzn. Mimo wszystko kiedy tylko podano przystawki, jej humor znacząco się poprawił. Kolorowe sałatki, lekkie sosy, chrupiące grzanki – takie jedzenie podawano tylko na południu.

- To jak, moi państwo? – zagadnęła pani domu, uśmiechając się szeroko do zgromadzonych. – Może wina?

Nie czekając na odpowiedź, uniosła prawą dłoń. Na tę komendę prędko zbliżył się służący, ciemnoskóry, wychuchany i schludny, tak ułożony, że zdawało się to być aż nienaturalne.

- Czerwone wino z winnicy Tentaranell, półsłodkie, idealnie komponujące się z podanym właśnie daniem – oznajmił głosem nieco wysokim, lecz tak poważnym, jakby właśnie prezentował rasowego wierzchowca dla króla.

- Wyśmienity wybór, mój drogi – pochwaliła go Andrea, nakazując gestem, by nalał gościom.

- Więc, moja pani, dlaczego zdecydowałaś się nam pomóc? – zapytał prosto Reynevan, nie zapominając jednak o kulturze w gestach i tonie. – Czy nie jesteśmy dla ciebie kłopotem?

- Ależ skąd! – roześmiała się serdecznie księżniczka, ukazując rządek białych, drobniutkich zębów. – Ja osobiście gości uwielbiam, szczególnie gdy pomoc im nieść mogę. To naprawdę wspaniałe uczucie, wierzcie mi.

- Z pewnością. – Skinął głową, sięgając po kielich i puścił mimo uszu już niezliczony raz dziwny dialekt księżniczki. – Długo już tu mieszkasz, pani? Jak właściwie tak wspaniały majątek znalazł się w twoich rękach?

- Żona mego dziada z północy pochodziła, rozumiecie – nie byle jaka z niej kobieta była, to i majątki posiadała. Coś niecoś posiała, posadziła, dom wzniosła. A potem pojawił się mój przodek i zaczarował uroczą panienkę, zabrał do nas, lecz majątku nikomu nie oddali. Z ojca na syna przeszedł, a że teraz ciężkie czasy, to mojemu starszemu bratu podróży zabroniono. Dlatego też ja znalazłam się tutaj, odrobinę choć przygody zaznałam. A teraz na spółkę z ogrodnikami pielęgnuję ten istny cud natury, dziw nad dziwy, nigdy nie wyjaśnione zjawisko.

- Więc ty, pani, również tego nie pojmujesz?

- Niestety. Spójrzcie, pieczeń przyszła! Najprawdziwszy bażant z południa, kazałam kilka ich przywieźć, bym hodować mogła. Mam też w dalszej części ogrodu kaczki, kury i nasze wspaniałe lerime. Nie wiem, jak u was się zwą. Pawie? Hm, być może. No, śliczny, co tak smutno spoglądasz? Spróbuj pierwszy, mój młody paniczu. A nuż kiedyś twoja przyszła małżonka ci takiego poda?

- Taa.

Mniej więcej tyle do powiedzenia miał Jofre, zupełnie niekulturalnie i nieetycznie zapychając sobie usta soczystym mięsem, po którym posmak kolendry i gorczycy zapadł na długo w jego pamięci.

*

Srebro błysnęło dokładnie w momencie, gdy kobieta odwróciła głowę, by spojrzeć na synka. Jego oczy, dotąd rozbawione, gwałtownie stężały i przeniosły się na ojca. Kobieta poczuła piekący ból dopiero po chwili. Ostrze wysunęło się spomiędzy jej żeber, tak celnie i precyzyjnie, że nie rozcięło skóry nawet o kolejny centymetr. Ale cel osiągnęło – utkwiwszy na moment w sercu, szarpnęło nim, rozcięło agresywnie niczym kły dzikiego zwierzęcia. Kobieta osunęła się na kolana, nie wydając ani jednego jęku. Jej oddech zaczął po chwili się urywać.

Klęczała, wspierając się rękoma o trawę, którą coraz szybciej zraszały krople krwi, przeradzając się w kałużę. Blondwłosa z trudem uniosła głowę i spojrzała z cierpieniem i pewnym rodzajem wyrzutu wprost w oczy męża.

- Dla...czego? – wyszeptała chrapliwie, czując, jak każdy jej mięsień poczyna drżeć.

- Nie zrozumiesz – szepnął dziwnie obojętnie.

Chłopiec stał nieruchomo, choć jego dusza zdawała się rozrywać na strzępy. Chciał biec do matki, wykrzyczeć jej, że to tylko dziwny żart, żeby przestała udawać, że tata... on by nigdy...

- Mamo... – pisnął głosem przesiąkniętym bólem. – Mamo, co się dzieje?

Kobieta powoli przekręciła szyję w stronę syna. Jej wzrok mówił tak wiele, że mały książę nie potrzebował żadnych słów. Zachłysnął się nagle powietrzem, wiodąc przerażonym wzrokiem za łzą spływającą po policzku matki. Ojciec podszedł do  niego i stanowczym gestem nakazał mu odejść.

- Masz milczeć, synu. Do końca twego życia – oznajmił spokojnie, pchnąwszy chłopca do tyłu.

Mały zatoczył się i spojrzał w oczy ojca ze szczerym przerażeniem. Potem przeniósł wzrok na matkę, pod którą ugięły się ręce. Uderzyła o trawę, a jej jęk głucho stłumiła ziemia. Chłopiec nie wiedział, co robić. Cofnął się bezwiednie, odwrócił i zaczął iść. Powoli, drżącym krokiem, potem coraz szybciej i szybciej, aż w końcu puścił się pełnym pędem, potykając raz po raz o kamienie na ścieżce.

*

Chciał się obudzić. Musiał się obudzić. Przecież to powinien być koniec, koniec, już, teraz. Koszmar zawsze kończył się w tym miejscu.

*

Ojciec powiódł za nim wzrokiem, lecz nie powiedział nic. Blondwłosa królowa umierała, a tuż przy jej mężu stała inna postać, smukła, błękitnooka i zabójczo piękna.

- Teraz, cesarzu, nasze dzieci nie będą mogły połączyć się węzłem małżeńskim, gdyż zrobimy to my. Jak tylko nadejdzie stosowny czas…

*

Dziwny, przeciągły pisk przedarł się przez ciszę świtu, zrywając księcia z łóżka. Nadzwyczaj rozbudzony zrzucił z siebie brązową, atłasową pościel i pobiegł do okna, potykając się o wyrzuconą przypadkiem poduszkę. Podniósł się szybko z klęczek, mrużąc oczy na widok złotego światła, które dotknęło jego oczu zbyt raptownie. Jofre odsłonił szerzej zasłonę, wyglądając za okno i przeczesując wzrokiem ogród. Nic, zupełnie nic się nie działo. Ale on i tak mógłby się założyć i o samą Ostię, że krzyk pochodził z posiadłości księżniczki Andrei, nie z jego snu.

Ze snu, który dręczył go od lat, a teraz poszerzył się o nowy, dziwny epizod. Nie rozumiał nic, ale dla stłumienia dziwnego poczucia niebezpieczeństwa przetarł oczy i odwrócił się tyłem do okna, spoglądając w bielutką, czystą ścianę, na której środku widniał duży i uroczy obraz. Dwoje ludzi stało naprzeciw siebie, wyciągając ręce, a cudowna gra świateł zwiastowała wschód. Oboje ubrani byli w dziwne, niespotykane i najwyraźniej zmyślone przez malarza białe szaty. Na ramieniu kobiety widniał dziwny tatuaż w kształcie błękitnego smoka, mężczyzna natomiast trzymał w wolnej ręce flagę, na której artysta namalował nie do końca zrozumiały napis.

Magia nigdy nie odejdzie, choćby świat legł w ruinach.

- Jofre, obudziłeś się już? – Usłyszał nagle za drzwiami ciepły głos Andrei. – Gdybyś był głodny, śniadanie jest już na stole.

Nie był głodny. Nie słuchał. Legł na łóżko, twarzą prosto w poduszkę, i westchnął bezradnie. Doprawdy, już myślał, że nikt nie zdoła go przekonać, by polubił innych władców. A księżniczka południowych krain zdawała się naruszać jego dotychczasowe poglądy, całą swoją otwartością łamiąc wszelkie kanony.

- Ej, książulku… – Dobiegł go jeszcze zaspany i ponury głos Idalii. – Wszyscy wiemy, że nie śpisz, ale jak ci się znudzi udawanie, to wpadnij na to śniadanie, bo twoja luba suszy mi głowę.

- No, autentycznie – dodał Reynevan, przeciągle ziewając. – Ale przynajmniej Maria ma się lepiej. Ponoć obudziła się nad ranem i…

- Reynevanie, wierz mi, że on ma to gdzieś.

- A, ta. Zapomniałem. No nic, idę coś przekąsić.

- Czekaj no. Pójdę z tobą.

Dopiero teraz Jofre poczuł, że kiedy ludzie przylepią do ciebie etykietkę „chłodny, nieczuły i mający głęboko gdzieś ludzkie nieszczęście drań”, może być ciężko.

*

Moją opinię zachowam dla siebie – chcę się dowiedzieć, co Wy myślicie o tym rozdziale ^^ Pisałam go na dwie raty i paczka M&M’sów dla tego, kto zgadnie, gdzie konkretnie przerwałam.
No, nieważne. Dziękuję wszystkim, którzy przetrwali tę miesięczną próbę czasu, nie zwątpili i gnębili mnie. Sama nie wiem, ile Was jest, ale i tak dziękuję!
A na zakończenie serdecznie polecam 40 kilometrów przejechanych wzdłuż wybrzeża (po kamieniach, błocie i innych duperelach) rowerem miejskim, ślęczenie nocą na tarasie i wsłuchiwanie się w genialne rozmowy pijanych plażowiczów oraz zostawienie przypadkiem otwartego okna, by obudzić się w towarzystwie komarów i dzieci, które o szóstej nad ranem koniecznie muszą trąbić na swoich ślicznych rowerkach.
Tak. Właśnie tak mijają mi wakacje :D