Rozdział XXI / W zakątkach pamięci [8]

Specially for everyone - żeby nikt się nie czuł poszkodowany.
Tak, Shauu_... ty też nie :D

- Mówię ci, że coś słyszałem!

- Jasne, jasne.

- Nie wierzysz?

- Ależ wierzę, we snach słyszy się różne rzeczy.

- To nie było we śnie!

Idalia skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała ze szczerym politowaniem na księcia. Przemierzali właśnie zadbane ogrodowe ścieżki w poszukiwaniu domniemanej ofiary, która tak żałośnie jęczała nad ranem. Zdaniem poetki – tylko w umyśle Jofre, bo cała posiadłość była z pewnością zbyt dobrze strzeżona, by ktokolwiek miał szansę się do niej włamać.

- Książę. – Jej wzrok wciąż wyrażał co najwyżej brak zrozumienia. – Żarty się ciebie trzymają? Przecież sam twierdzisz, że księżniczka jest tak wspaniała, że…

- No pewnie – przerwał jej krótkim, zdenerwowanym warknięciem. – Nabijaj się ze mnie, bo wymsknęło mi się przy śniadaniu, że jest całkiem sympatyczną osóbką!

- Ależ ja się nie nabijam. – Uśmiechnęła się zadziornie. – Po prostu wasze książęce mości powinny szczerzej okazywać swoje uczucia.

- Łaskawie to przemilczę.

Rozbawienie nie miało zamiaru zniknąć z twarzy Idalii dłuższy czas, książę natomiast wyglądał jakby chciał kogoś udusić, tylko jeszcze nie do końca wiedział, kogo konkretnie.

W dość napiętym milczeniu przemierzyli sad, zostawiając za sobą dworek, i podążyli we wskazanym przez Jofre kierunku. Książę uparcie nie odpuszczał, pewien swego – przynajmniej z zewnątrz. Tak naprawdę czuł, że może się mylić, ale przecież nie dałby tego po sobie poznać. Nie on!

Drzewa jak drzewa, krzewy jak krzewy, nawet kwiaty nie wyróżniały się niczym szczególnym na tle innych roślin. Ta część ogrodu wyglądała na zdecydowanie mniej zadbaną, a nawet pomimo słońca, które oświetlało od wschodu twarze spacerujących, zdawała się być chłodniejsza. Urok, który towarzyszył wszystkim poprzednim miejscom, teraz stopniowo malał, ustępując miejsca tajemniczemu mrokowi. Poetka zmarszczyła nos.

- Wiesz, książę, faktycznie coś tu nie gra – szepnęła cichutko, zwracając twarz w stronę zamyślonego Jofre. – Hej, żyjesz?

Jednak dopiero szturchnięcie pomogło i chłopak spojrzał w jej stronę, choć wyraz jego oczu do najprzytomniejszych nie należał.

- Co jest?

- Mówię do ciebie, obłąkańcu. Nad czym się tak rozmarzyłeś?

- Rozmarzyłem? – Uśmiechnął się gorzko. – Nie, raczej to złe określenie. Raczej się zamyśliłem nad moim dzisiejszym snem.

Idalia wyraźnie się ucieszyła i pomknęła w stronę najbliższego pnia, wspierając się o nie łokciem. Szarmanckim gestem nakazała księciu podejść,  nadając jednocześnie swoim oczom wyraz nadzwyczaj adekwatny – dzika, ślepa i jakby czymś przytłumiona żądza mogła pasować tylko do cygańskiej wróżki.

- Pójdź, mój piękny młodzieńcze! – zaskrzeczała teatralnie, wykonując dłonią zawiły gest. W odpowiedzi na pytające spojrzenie Jofre dodała na końcówce wydechu: - Przepowiem ci przyszłość z tego snu!

Książę tylko odchrząknął, odrobinę rozbawiony, i odsunął się na wszelki wypadek o krok, unosząc w górę ręce. Poetka wyprostowała się i wzięła pod boki, przybierając dawny wyraz twarzy.

- No proszę, co poszło nie tak? – zapytała zwiedziona. – Na wszystkich rynkach i dworach takie sztuczki działają!

- Próbowałaś? – Uniósł brwi.

- Skąd! – roześmiała się dziewczyna. -  Po prostu tyle się w życiu napatrzyłam na rozmaite wiedźmy, co to nigdy w życiu magii nie widziały, że co nieco podłapałam – odparła przekornie, ruszając znów przed siebie. Właściwie to nie do końca przed siebie, bo w ramach dość niespodziewanej decyzji, szła tyłem, nieustannie rozweselony wzrok wlepiając w na powrót poważnego księcia.

- Jak się wywrócisz, to ja zbierać nie będę – ostrzegł sucho, zdejmując przy okazji ze swojego policzka rozgniecionego przed sekundą komara.

- Poradzę sobie i wezmę to ryzyko na klatę – oznajmiła z udawaną powagą. – No, dalej! Opowiadaj ten sen.

- Chyba żartujesz. – Przewrócił oczami. – Zanudziłbym cię na śmierć.

- Czekam.

- Nie.

- Jofre.

- No mówię ci przecież, że nie.

- Książę!

- Bez szans. Tak przy okazji, uważaj na staw.

- Co?

- Uważaj na…

Głośny plusk i krzyk Idalii przerwały księciu, który łaskawie usunął się w porę, sprytnie unikając ochlapania.

- … staw – zakończył ze stoickim spokojem, gdy lekko uśmiechnięty wpatrywał się w mokrą i rozzłoszczoną sylwetkę Idalii.

- Nie mogłeś mnie nawet złapać!? – warknęła, zbliżając się do brzegu, całkowicie przemoczona i pokryta zieleniutkimi glonami.

- To byłoby zbyt szlachetne jak na mnie – odparł, coraz bardziej rozbawiony.

Poetka zanurzyła się ponownie, by pod wodą zdjąć sobie z twarzy grubą warstwę włosów. Zabulgotała gniewnie, ale mimo wszystko nie mogła przegapić okazji do porozglądania się w nieznanym jej dotąd świecie. Woda była krystalicznie czysta, o dziwo nawet muł z dna nie wzbił się zbytnio, gdy gwałtownie wczepiły się w niego stopy Idalii, i nie zmącił dotychczasowej przejrzystości.

Wszystko pod wodą było… niezwykłe. Jasne włosy Idalii wysnuły się z kucyka przy gwałtowniejszym ruchu głowy, rozpływając z niespotykaną gracją i miękkością pośród maleńkich, lśniących błękitem rybek. Na usta dziewczyny wcisnął się niepohamowany uśmiech, a w jej głowie już powstawał wspaniały opis tego, co przeżywała. Uwielbiała wszystko, co nowe i niecodzienne. Dłońmi przeczesywała wodę, raz po raz przepuszczając pomiędzy palcami przestraszone stworzonka. Dno porastały pojedyncze glony, a pomiędzy nimi dostrzegła…

Złote lśnienie. Ukryty skarb? Klucz? Złote monety, zapomniana od dawna brama do podziemnych krypt, celowo zalana?

Przez głowę Idalii przemknęło jednocześnie tysiąc różnych propozycji, jedna bardziej nieprawdopodobna od drugiej. Szybko wybiła się z dna, nabierając powietrza do płuc tuż nad powierzchnią i nawet nie spojrzała na księcia – a gdyby to zrobiła, miałaby szansę zdumieć się jego miną. Nie wiedząc, co traci, zanurkowała z powrotem i zniżyła się do samego piaszczystego dna. Jej dłoń chwilę przeszukiwała muł, odgarniając jego warstwy i stopniowo, ruch po ruchu, odkrywając przedmiot, który tak ją zafascynował.

Chwyciła go mocno, nie chcąc dopuścić do przypadkowego wymknięcia się spomiędzy palców, niechcący przestraszyła jeszcze małego żółwika skrytego w kącie i chwyciła się brzegu, głośno i ciężko oddychając.

- Możesz mi tylko pokrótce wyjaśnić… – zaczął powoli Jofre, kucając przy niej. – Co właśnie zrobiłaś?

- Korzystając z tego, że i tak jestem mokra, postanowiłam zbadać staw – odparła z uśmiechem, gramoląc się na ląd. – Patrz i podziwiaj! – pochwaliła się, podtykając księciu pod nos złocisty kluczyk zawieszony na łańcuszku.

- Kapiesz – pożalił się Jofre, dwoma palcami przejmując od towarzyszki znalezisko. – W ogóle po co ci to? Nie jest twoje i…

Idalia machnęła ręką, po czym zabrała się za wykręcanie włosów i zbieranie własnych myśli. W końcu sformułowała je i usiadła wygodniej na brzegu, złączając palce i składając dłonie w piramidkę.

- Nie jest moje, ale jak to się mówi…? A, wiem. Znalezione – nie kradzione, nieprawdaż?

Jofre, który oczekiwał nieco szerszych wyjaśnień, chwilę milczał, a potem fuknął. Tylko po to, by do kompletu przewrócić oczami i po wszystkim westchnąć.

- Po co ci ten kluczyk? – powtórzył.

- Jeszcze nie wiem. – Wzruszyła ramionami, zmuszając się do wstania śladem księcia. Na pomocną dłoń raczej nie miała dziś co liczyć. – No, skończyliśmy poszukiwania? Niczego tu nie ma! Przynajmniej mam teraz błyskotkę na pamiątkę…

- Niczego nie skończyliśmy! – krzyknął książę, obracając się za zmierzającą w swoją stronę poetką. – Czy ty musisz ignorować w ten sposób wszystko, co mówię!? – warknął, zdenerwowany ruszając za nią.

A Idalia za uśmiechem skryła wszystkie obawy, które gnębiły ją bez przerwy. Kciukiem zakryła czerwone oczko na rzeźbionej na kształt smoka główce klucza i schowała przedmiot do kieszeni.

On nie musi wiedzieć tyle, ile wiem ja, pomyślała. Jestem pewna, że tak będzie mu lepiej.

*

Kilkanaście dni później Reynevan spoczywał na miękkim fotelu w pokoju Marii, delektując się cudowną ciszą, która go otaczała. Znów mógł odpocząć, poukładać panujący w zoranym ostatnimi wydarzeniami umyśle chaos. Posegregować rzeczy mniej i bardziej ważne, ułożyć przeszłość w jeden logiczny ciąg, dociec, dlaczego pewne sprawy potoczyły się tak, a nie inaczej.

Zadziwiające, jak z nagłej opresji potrafili znaleźć się w miejscu tak bezpiecznym i ciepłym. Reynevan znał dobrze powiedzenie „z deszczu pod rynnę”, ale żeby „spod rynny na salony”...?

Wziął głęboki oddech, pocierając zmęczoną twarz. Czuwał przy dziewczynie od samego rana, a ona wciąż nie miała zamiaru się przebudzić. Medycy wchodzili i wychodzili, zmieniali bandaże, ścierali sączącą się jeszcze cienką strużką, świeżą krew, przynosili coraz to nowe maści i eliksiry, a on czuwał. Rozmyślając przy okazji o tych, którzy zrobili dziewczynie taką krzywdę.

Po co? – pytał sam siebie. Co ona zrobiła elfom? Co ja im zrobiłem? Czy chodziło tu o Theo? Nie, to bez sensu. On był takim poczciwym głupkiem, że przecież... Niemożliwe.

Zastanawiało go jeszcze jedno: na co tej bandzie długouchych stolica Ostii? Mają zamiar podbić świat, zemścić się na ludziach, rządzić całym kontynentem...? Idiotyzm.

*

Co czuje człowiek, który... nic nie czuje? Co myśli ten, który stracił zmysły? Czy nieprzytomni mają sny? Czy słyszą tych, którzy są wokół nich? Czy odczuwają wokół siebie cudzą obecność?

Maria pewnie znałaby odpowiedzi na wszystkie te pytania, gdyby nie fakt, że gdy tylko otworzyła oczy, zapomniała o wszystkim, co jeszcze przed sekundą trwało pod jej powiekami.

Właściwie przez moment naprawdę miała wrażenie, że otwiera oczy. Dopiero po dłuższej chwili wpatrywania się półprzytomnym wzrokiem w drewniany sufit, zaczęła sobie przypominać wszystko po kolei. Kojarzyła fakty powoli, ale nieustannie, a końcowy efekt jej działań sprawił, że z jej ust wydobył się słaby, ale przepełniony nieukojonym bólem jęk.

Dłoń z trudem powędrowała do twarzy, ku ranie, gdzie natknęła się na świeży, czysty i miękki opatrunek. Dziewczyna zacisnęła wargi, powstrzymując płacz, który w efekcie zamienił się w gorzki, cichy śmiech.

- Łzy cisnące się do oczu, co? – zapytała sama siebie zachrypniętym, szorstkim i słabym głosem.

Nie miała pojęcia, gdzie jest, ale to miejsce nie wydawało się złym. Kiedy już minęło jej otępienie, zaczęła rozróżniać to, co ją otaczało. Czuła pod głową miękką poduszkę, na ciele puszystą kołdrę, a pod plecami cienkie, gorące już od jej własnego ciała prześcieradło. Chciała się rozejrzeć, ale pole jej widzenia zdecydowanie się zawęziło – po swojej prawej stronie miała jedynie żółtą ścianę, po lewej zaś nie widziała nic. Za każdym razem, gdy próbowała poruszyć głową, szyja ściskała ją paskudnym bólem i nie pozwalała na jakikolwiek ruch. Leżała więc i patrzyła przed siebie zupełnie bezmyślnym i pustym wzrokiem. Odczuwała niezwykły głód – zastanawiała się, ile czasu już tu leży? Czy podczas gdy była nieprzytomna... ktoś ją w jakiś wyjątkowy sposób karmił? Może wołać o pomoc, o strawę, o cokolwiek? Czy raczej nie wypada?

Zastanawiałaby się pewnie nad tym dużo dłużej, gdyby nie westchnienie ulgi, które usłyszała niedaleko siebie. Znów spróbowała się obrócić, ale tak samo jak poprzednio – nie dała rady.

- Maria, wreszcie! – Uradowany, choć zaspany głos Reynevana dotarł do jej uszu szybko. Nieco wolniej udało jej się zrozumieć jego obecność tutaj, bo była święcie przekonana, że...

- Żyjesz? – zdziwiła się, gdy kucnął tuż przy jej łóżku. – Nie... Wtedy, kiedy moja szkapa nas zrzuciła... Myślałam...

- Nie no, tak sobie myślę, że chyba żyję. – Przyjrzał się swoim dłoniom, jakby sprawdzając, czy są materialne. – Taa, raczej na pewno – potwierdził, uśmiechając się lekko. – Jak się czujesz?

- Średnio cię widzę – przyznała szczerze, dosłownie o kilka centymetrów przekręcając głowę. – I tak samo się czuję. Gdzie jesteśmy?

- W domu pewnej panienki. Księżniczki bodaj.

- Uu, to się królowa matka wykosztowała na leczenie chłopki – parsknęła, uśmiechając się krzywo. – Aż się wierzyć nie chce, że takie teraz te bogate dobre się zrobiły.

- Nie zastanawiałem się nad twoim pochodzeniem, ale Andrea zdawała się przejmować każdym bez wyjątku – zastanowił się chwilę. – Tak czy inaczej, ugościła nas, powinniśmy być wdzięczni. Pewnie pozamarzalibyśmy na śmierć, gdyby nie ona. Wiesz, nasze kółko podróżnicze zwiększyło się o pewną poetkę i jakiegoś pachołka ostijskiego dworu. – Reynevan cały czas się uśmiechał, przysuwając sobie w czasie mówienia krzesło pod łóżko Marii. –Myślę, że ucieszą się, jak wreszcie osobiście się poznacie. I zobaczą kolor twoich oczu, oczywiście.

- Oka – poprawiła go ponuro. – Poza tym nigdy nie lubiłam poezji, ani tym bardziej poetów. – Skrzywiła się. – Ale pachołek pewnie na moim poziomie, co?

- A zdziwiłabyś się, chłopak zdaje być się nad wyraz inteligentny i oczytany, jakby sam był księciem – stwierdził, ale zaraz zmrużył oczy i dodał ciszej: - Ale lepiej dla niego jakby nie był.

- Dlaczego? – zainteresowała się Maria.

- Po prostu – uciął, unikając odpowiedzi i wędrując wzrokiem w stronę drzwi. – Pójdę do kuchni, z pewnością przygotują ci coś pysznego. Chcesz usiąść?

- Mhm – potwierdziła krótko, wyciągając w jego stronę rękę.

Reynevan ujął dziewczynę za nadgarstek jedną dłonią, drugą zaś położył na jej karku i powoli podniósł do pionu. Cały czas przyglądał się jej twarzy, by sprawdzić, co najbardziej ją boli. Znał Marię krótko i nie najlepiej, ale wystarczyło to, żeby wiedział, że będzie starała się stłumić wszelkie jęki i nie krzywić się za bardzo. Prawie jej się udało, a raczej: udałoby się jej, gdyby Reynevan nie był Reynevanem. Człowiekiem sprytnym, przenikliwym i spostrzegawczym.

- Wrócę niedługo – obiecał, z samozadowoleniem obserwując efekt swojej pracy.

To znaczy, ułożoną na poduszkach w dość śmiesznej, półsiedzącej pozycji Marię, z miną mówiącą krótko, acz dobitnie: lepiej dla ciebie, żebyś nie wracał.

*

Mimo wszystko pod wieczór Maria czuła się o niebo lepiej, została nawet zaproszona na kolację i zaprowadzona tam przez najlepszych i najdelikatniejszych służących pani domu. Wcześniej oczywiście odziano ją w jakąś – w jej mniemaniu, oczywiście – iście kretyńską, pomarańczową suknię, przepełnioną bufami i niepotrzebnie podkreślającą jej pokaźne uda.

Nie zachwyciła jej bogata sala jadalna, masa potraw, ani też urocza księżniczka, która uśmiechała się bez przerwy.

- Bogowie, ona ma jakiś skurcz mięśni? – zdziwiła się pod nosem, gdy sadzano ją przy stole. Siedząca obok blondwłosa dziewczyna, której Maria jeszcze nie miała okazji poznać, roześmiała się cicho i zupełnie bezwiednie, mierząc nowoprzybyłą przyjaznym spojrzeniem.

 - Miło cię wreszcie poznać!  – powiedziała najzupełniej szczerze, nie kryjąc rozbawienia poprzednimi słowami dziewczyny.

Maria, będąc pod wrażeniem niezwykle naturalnego i pełnego wdzięku jednocześnie sposobu bycia dziewczyny (domniemanej poetki, o której wspominał Reynevan), zająknęła się niepewnie. Nie bardzo wiedziała, co powiedzieć, więc zmusiła się do czegoś, co mogło najwyżej parodiować uśmiech. Uśmiech z serii „przepraszam, ale nie za bardzo wiem, co tu robię”.

- Mam na imię Maria – oznajmiła wreszcie.

- Jestem Idalia, ale bez problemów możesz zdrabniać to na wszystkie strony, jeśli tylko masz ochotę.

- Raczej nie mam zamiaru, ale dziękuję za... propozycję – rzekła, w dalszym ciągu zmieszana, odwracając głowę i spoglądając w zamyśleniu przed siebie. Nie sądziła, że w towarzystwie będzie czuć się aż tak zakłopotana.

Kiedy na sali znalazł się ostatni gość, mianowicie kędzierzawy młodzieniec o naprawdę wspaniałych – znów w mniemaniu Marii, oczywiście – oczach, wnet pożałowała tego, że nie potrafi uśmiechnąć się ładnie. Że nie ma dwojga oczu, by przymrużyć je lekko i z wdziękiem obserwować spod rzęs przybyłego kawalera. I wreszcie, że nie potrafi się teleportować czy choćby zapadać pod ziemię, gdy chłopak usiadł dokładnie naprzeciw i zajął się dłubaniem w zębach widelcem.

- Jofre – skarciła go poetka zmęczonym tonem, kładąc łokcie na stole. – Wiem, że wczuwasz się w rolę, no ale bez przesady.

- Kochana! – Spojrzał na nią spode łba, odkładając widelec na bok. – Lepsze to, niż jakbym niespodziewanie zaczął tańczyć walca w duecie z powietrzem na środku jadalni – stwierdził filozoficznie, przekornie przekręcając głowę.

- Ty wiesz... – zwróciła się dziewczyna do siedzącej cicho Marii. – On był kiedyś taki małomówny, cichy i...

- Wredny akurat zostałem – żachnął się młodzieniec, nie dając dokończyć blondwłosej.

- Tego ci akurat nikt nie odmawia – wtrącił się z rozbawieniem Reynevan, nachylając przez stół i biorąc z drewnianego półmiska krągłe, zielone winogrono. – Ale przyznaj się, coś taki rozhulany dzisiaj?

Jeśli nawet kłótnia miała się jakoś ciekawiej rozwinąć, Maria nie miała okazji tego zobaczyć. Rozmowę przerwała siedząca dotąd u szczytu stołu księżniczka, dając sygnał swojemu słudze. Ten prędko, sprawnie i cicho odsunął jej krzesło, by mogła swobodnie wstać. Wzniosła więc kielich wypełniony po same brzegi czerwonym winem i spojrzała na zebranych.

- Wznieśmy dziś toast za zdrowie naszej pięknej Marii, która wreszcie wyszła z opresji i przebudziła po długim czasie nieobecności w tym świecie! – powiedziała z dumą. – Niech dziś je, pije i bawi się, ile tylko zapragnie. Ta noc jest dla niej.

- Czy to, że ta noc jest dla mnie – szepnęła Maria do ucha poetki – oznacza, że mogę po prostu iść spać?

Tamta tylko pokręciła głową, choć widać było, że znów zbiera jej się na śmiech. Księżniczka powiodła po nich oburzonym wzrokiem, ale usiadła z powrotem, nakazując grajkom wejść na środek i zająć się muzyczną oprawą wieczoru.

Maria przyjrzała się ich instrumentom, których nigdy wcześniej nie widziała u okolicznych muzykantów. Wszystkie były wykonane z jasnego, żółtawego drewna; znalazły się pośród nich śmieszna, malutka lutnia, kilka bębnów obitych kozią skórą, misternie połączone ze sobą przy pomocy rzemyczka i kolorowych materiałów flety – które zapewne nosiły swoją nazwę – oraz coś, co przypominało Marii deseczki, pocięte na różnej długości i ułożone równiutko, jedna obok siebie. Przyglądała się z ciekawością mężczyźnie, który leciutko uderzał w nie pałeczkami, wydobywając z drewna nietypowe, wysokie i jakby puste dźwięki.

- A zatem, Mario – zwróciła się do niej księżniczka – skąd pochodzisz?

- Cóż... Do szlachcianki mi daleko, mieszczanką nie jestem, a moja wioska nazwy nie ma – wymieniała po kolei. – Ale można śmiało rzec, że urodziłam się i żyję wciąż na terenie Ostii.

- Och... – zdumiała się Andrea, lecz zaraz przybrała standardowy wyraz twarz, a rezon wrócił tak szybko, jak znikł. – To wspaniałe, móc gościć podstawy każdego państwa przedstawicielkę – powiedziała ciepło. Chyba miało to zabrzmieć miło i sympatycznie, ale Maria poczuła się urażona. I to bardzo.

- A przepraszam... – zainteresowała się, marszcząc brwi. – A skąd pani księżniczka pochodzi?

- Cóż... – Czarnowłosa uniosła brwi, szukając ratunku wśród reszty zgromadzonych. Wszyscy jednak tylko uprzejmie się przyglądali wymianie zdań, która księżniczce wydawała się... bezsensowna. – Jestem księżniczką. To raczej oczywiste, że pochodzę z kraju, w którym rządzi mój ojciec.

- A konkretniej, bo nie kojarzę szlachetnej waszejmości?

- Z Republiki Nadmorskiej pochodzę... – wymamrotała, kompletnie zbita z tropu.

- Z... – Maria właśnie miała szykować jakąś odpowiedź, ale gwałtownie zmartwiała.

Coś nagle strzeliło jej do głowy, jakieś całkiem nowe wspomnienie, coś... Była pewna, że to coś ważnego. Więc pozwoliła myślom swobodnie płynąć, nie zważając na zdumione spojrzenia wszystkich ucztujących.

*

Tamten dzień był deszczowy, pochmurny i nieprzyjemnie ponury – nawet koty nie potrafiły Marii poprawić humoru. Były miękkie, ciepłe i puszyste, jak to koty, ale nie tego teraz potrzebowała. One nie potrafiły rozmawiać ani rozwiewać nudy, a dziewczyna aktualnie potrzebowała obu tych rzeczy.

Domniemane zbawienie przyszło niedługo po tym, jak kościelne dzwonki wybiły południe. Zbawienie było przemoczone i otrzepywało wodę z włosów wprost na podłogę, ale jednak przybyło w porę. Miało na imię Darien i było niegdyś najbliższym przyjacielem Marii. Jednak chłopak, mając za młodu dostatecznie dużo pieniędzy, wyruszył do miasta, by zdobyć wiedzę i doświadczenie, które mogłoby mu się przydać w przyszłości.

- Maria! – krzyknął już w progu, uśmiechając się szeroko.

- Co ty tu...? – zaczęła dziewczyna, zrzucając niezadowolone koty z kolan i ruszając pędem w stronę przybysza.

- Odwiedzam starą przyjaciółkę, a co? – zagadnął, przytulając ją mocno. – Żebyś ty, mała, wiedziała, jak się stęskniłem za tymi starymi śmieciami. Żebyś wiedziała...!

Już chwilę później siedzieli przy stoliku i pili gorące mleko, które zażyczył sobie Darien niemal od razu. Rozmawiali niezwykle żwawo, zmieniając tematy tak szybko, że osoba postronna nie potrafiłaby się w tym połapać. W końcu jednak, po godzinie czy dwóch, gdy trzeci kubek został całkowicie opróżniony, tempo nieco zwolniło.

- Wiesz, w mieście jest wspaniale – mówił Darien, czochrając swoje jasnobrązowe, prawie już suche włosy. – Do tego mój mistrz, który uczył mnie czytać i pisać, jest kronikarzem i urzędnikiem miejskim. Przybywają do niego dzień w dzień posłańcy, przynosząc nowiny ze wszystkich stron. Ostatnio nawet dotarła do niego tajna informacja – zaczął, ściszając głos. – Ponoć zmarła nagle córka króla Republiki Nadmorskiej. Tajemnicze zaginięcie, potem odnalezienie ciała, przygotowania do pogrzebu... A tu nagle ciała znowu ni ma! Ktoś się zawziął na biedną panienkę, jakoś się tak męsko nazywała... A, właśnie – Andrea. Nie znaleźli jej do tej pory, wysłali więc do każdego miejskiego urzędu prośbę, by oddelegowali ludzi, aby się tym zajęli. Miało to jednak zostać... rozumiesz, w tajemnicy. Aby nikt afery nie robił, zakopali pustą trumnę i dostali od wszystkich sąsiednich królów serdeczne kondolencje. Mimo wszystko faktem jest, że kronikarz czyta, chcąc nie chcąc, listy wszelakie, i to przypadkiem wpadło w jego ręce. Właściwie to w moje – uściślił, grzebiąc w kieszeniach. – Nawet mam gdzieś tę korespondencję, ale czy to ważne? Wróciłem, wreszcie wróciłem. I nie oddalę się nigdzie, dopóki razem ze mną nie wyruszysz do najbliższego miasteczka i...

*

- Maria? – Usłyszała tuż przy sobie głos Reynevana. Głos przepełniony zdziwieniem i troską.

Jak długo trwała w takim bezruchu, patrząc przed siebie beznadziejnie pustym wzrokiem? Nie zwracała już na to uwagi. Zaszurała krzesłem, odsuwając je i, jak w transie, wytknęła księżniczkę palcem. Każdy jej mięsień napiął się tak silnie, że ledwo mogła się poruszać.

- To wszystko jakaś... jakaś... mistyficykcja! – krzyknęła.

- Mistyfikacja? – podsunęła Idalia zupełnie automatycznie, skazując się tym samym na oburzony wzrok dwojga mężczyzn. Wzruszyła tylko ramionami, wydymając usta.

- A wszystko jedno! To musi być jakaś podpucha, ty nie jesteś księżniczką! – wymamrotała oburzona Maria.

- Słucham? – Księżniczka wytrzeszczyła oczy, wyraźnie rozbawiona słowami dziewczyny. – Specjalnie nietolerancyjna nie jestem, jednak ty uparcie przybijasz gwóźdź do trumny na moje spojrzenie w stosunku do tobie podobnych. – Skrzywiła się. – A teraz usiądź i skosztuj może specjałów, które moi kucharze przygotowali na tę ucztę. Ucztę, która wspaniałą być miała – zakończyła ze sztucznym uśmiechem. – Grajcie, panowie!

- Ale prawdziwa księżniczka zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach – wyjaśniła drżącym głosem, opierając się na słowach Dariena. – A potem odnaleziono ją martwą. Kiedy szykowano pogrzeb, ktoś wykradł ciało. Nie odnaleziono go potem – wyszeptała, czując dojmująca trwogę. Sama nie rozumiała swoich słów. Liczyła na tych inteligentniejszych, uczonych, wyżej urodzonych. Niech oni myślą!

- Wiesz, moja mała chłopko – szepnęła Andrea z udawanym smutkiem. – Chyba coś ci się pomieszało w głowie.  A więc, według ciebie, jestem chodzącym trupem? – roześmiała się księżniczka, próbując obrócić wszystko w żart. – No daj spokój...

- Dlaczego już mówisz normalnie? – zapytał nagle Reynevan, obracając się w stronę Andrei i opierając jedną rękę na oparciu krzesła. – Wcześniej twój dziwny dialekt i akcent były denerwujące. Czyżby zdenerwowanie odebrało ci siły do grania?

- Wiecie co! – zakrzyknęła z coraz większym oburzeniem, marszcząc brwi. – Mogę się poczuć urażona...

- A czuj się – pokiwała głową poetka, pocierając podbródek. – Jak udowodnisz, że jesteś prawdziwą księżniczką?

- Mogę pokazać wam królewskie znamię – odparła Andrea sucho, jednym ruchem ściągając w dół rękaw. Odsłoniła prawe przedramię, na którym widniał maleńki, wypalony symbol fali. – Wystarczy? – syknęła. – Tak traktuje się u was gości, co?

- Poza tym jakim cudem ja bym nie wiedział o śmierci księżniczki? – wtrącił się Jofre. –  Mieszkałem na dworze, nieprawdaż? – Ziewnął, powracając do dłubania w zębach. Idalia jakby opadła bez, próbując pozbierać myśli.

Uśmiechnęła się gorzko, sama do siebie. Wzrok jedynego szarego oka, jakie jej pozostało, wzniosła ku sufitowi i siedziała tak chwilę, karcąc się za idiotyczne myśli. Muzycy powoli, drżącymi rękoma sięgnęli z powrotem po swoje instrumenty i po krótkim zastanowieniu powrócili do granego ostatnio utworu. Maria zaś bardzo niechętnie usiadła, czując, jak jej nogi drżą z przejęcia, a serce wali z nadzwyczajną prędkością. Reynevan odchrząknął cicho, w pytającym geście unosząc brwi. Ona udawała, że tego nie widzi, spuściła wzrok na swoje ułożone na kolanach dłonie. Co się stało? Zawsze była taka odważna, pewna siebie. Odkąd pamiętała, stawiała się największym podwórkowym zwyrodnialcom, zyskując z roku na rok coraz większy szacunek rówieśników. Kiedy podrosła, potrafiła wynegocjować zawsze najlepszą cenę zboża, postawiła się nawet wujowi, który chciał ją wydać za syna piekarza. Myślała, że jest mężną kobietą. Pomyliła się, i to bardzo.

Jofre tymczasem beznamiętnie zjadał posiłek, podany przed momentem w całkowitej niemal ciszy, delektując się wspaniałym smakiem. Widział już kiedyś na dworze taką potrawę, którą dawno temu jego matka zażyczyła sobie przygotować, zainspirowana południową kulturą, ale zupełnie nie pamiętał jej nazwy. Mimo tego, niezbyt istotnego zresztą, uszczerbku na wiedzy, to coś przypominającego zwinięte naleśniki wypełnione przepysznym, mięsnym farszem, smakowało wspaniale.

- Wybacz, księżniczko – rzekła  niespodziewanie Maria w stronę Andrei, zupełnie nieszczerze, ale wyraźnie mając coś na celu. – Ale  mój niepokój wiązał się z jakże nierealistycznymi bajaniami o demonach w ludzkich skórach, które zabierają ludzi do miejsca, gdzie nie ma światła i miłości. A potem żywią się ich siłami i życiem, doprowadzają co...

- Chyba wystarczy – ucięła Andrea, wstając od stołu. – Idź lepiej spać. Może my przejdziemy się po ogrodzie? Wieczór pięknie się zapowiada, wieczerza poczeka – dodała z uśmiechem skierowanym głównie do Jofre, którego akurat obeszło to bokiem.

- Oczywiście – odpowiedziała bezbarwnie Maria, nie mając już sił.

- Niegrzecznie zadzierać z księżniczkami – szepnęła do siedzącej obok towarzyszki Idalia, kończąc skubać widelcem nietypowe danie, które Maria widziała pierwszy raz na oczy. – Ale myślę, że powinnyśmy porozmawiać po uczcie – dodała, uśmiechając się ciepło – bo znajdziemy wspólny temat.

Pomimo pokrzepiających w pewien sposób słów poetki, dojmujący strach nie opuszczał Marii, gdy goście opuszczali powoli salę, zmierzając za księżniczką. Reynevan rzucił jej jeszcze smutny, choć podnoszący na duchu uśmiech, a reszta nawet nie odwróciła głowy.

Ostatnim, co rzuciło jej się w oczy, był wyjątkowo dostojny chód owego ostijskiego pachołka i ruch dłoni Idalii, która sięgnęła po coś do kieszeni błękitnej tuniki. Wsadziła dłoń pomiędzy fałdy materiału, poszperała chwilę, zacisnęła palce, a potem wyjęła rękę z powrotem, prostując ją. Jak gdyby nigdy nic.

Fantazja wciąż mieszała się w jej umyśle ze światem realnym, który z wolna zatracał granice.

*

To, co zaplanowałam na ten rozdział, niestety nie zmieściło się w jego ramach, więc na wyjaśnienie beznadziejnego wątku Shemara poczekacie jeszcze troszkę. Zmieniłam prawie połowę tego posta, ale efekt nie jest - wbrew temu, czego się spodziewałam - zły. Skłonna jestem powiedzieć, że jestem z siebie zadowolona :p

Z niecierpliwością czekam na waszą krytykę, mam nadzieję, że nie zamotałam zbytnio?